Een voorstelling op de Parade met alleen maar een tafeltje waaraan twee mensen koffie drinken, moet wel een ijzersterke tekst hebben. Het gesprek ontwikkelt zich inderdaad van het alledaagse naar de grote, onderliggende thema’s, maar blijft wat braaf.

Midas, gespeeld door Wouter Brouwers, die de tekst ook schreef, is de autist die de problemen in het leven denkt op te kunnen lossen met logistiek en Wikipedia-kennis. Hij maakt verkeersborden waarop pijlen de juiste weg aangeven. Zijn broer Eduard is een half jaar geleden omgekomen. Wanda (Randy Fokke), die met Eduard getrouwd was, is daarentegen de empathische socialemediagebruiker en streeft ernaar om ‘in balans’ te komen.

De twee karakters worden netjes uitgewerkt totdat iedereen al snel een Midas of een Wanda in zijn eigen omgeving herkent. Even, heel even, lijkt het of een goed gesprek tussen deze twee uiteenlopende karakters nooit goed plaats kan vinden. Maar dat valt wel mee. Zelfs Midas slaagt erin om iets van zijn emoties kenbaar te maken, en Wanda weet daar raad mee.

De tak die in de titel in de gracht viel, is iets wat Midas heeft gezien en waaruit hij de conclusie trekt dat Eduard hem daarmee een teken geeft. Het is een mooie oorzaak-en-gevolg-redenering in het hoofd van Midas die doet vermoeden dat hij nog lang niet klaar is met de dood van zijn broer.

De vraag naar het wat en hoe van Het Ongeluk van Eduard wordt voor het publiek langzaam duidelijk. En aan het eind vertelt Midas dramatisch (hij was erbij) hoe het precies is gegaan, maar dat wist Wanda natuurlijk al en de uiteenzetting lijkt er alleen voor het publiek te zijn. De tekst heeft een goed uitgangspunt, maar mag meer suggereren en doen vermoeden door uitleg weg te laten. En de karakters mogen ook een persoonlijke draai krijgen. Om langer bij te blijven.