Tongen, tongen! Hoopvol staat de dochter naast de boksring. In het midden haar vader en moeder. Ze dansen, teder, passievol. Maar tongen? Nee, dat is er toch echt niet meer bij. Verslagen kijken ze hun dochter aan. Ze weet toch wel wat er onherroepelijk staat te gebeuren? In En de winnaar is…, een voorstelling voor publiek vanaf tien jaar, draait het om een vechtscheiding. In het begin word je nog even aan het twijfelen gebracht door de bokshandschoenen, de boksring, het enthousiasme van de drie spelers. Maar al gauw blijkt: dit is niet leuk. Voor geen van drieën. En of er een winnaar is?

Met deze compacte en energieke voorstelling, bevestigt het Almeerse jeugdgezelschap BonteHond weer eens haar vermogen om een jong en divers publiek aan te spreken. Het begint al met de superfijne cast: Dionisio Matias als de vader, Eva Zwart als moeder en Sabrina Nabermacknack die perfect gecast is als de dochter die echt alleen maar wil dat dìt niet gaat gebeuren, dat ze bij elkaar blijven. Ze zijn immers zo goed samen, als drietal? Samen tandenpoetsen, paprikachips eten, gekke dansjes doen in de keuken? Daar kan toch niet zomaar opeens een einde aan komen? Je kunt niet zomaar stoppen met van iemand te houden. Beide ouders zeggen immers dat ze altijd van hun dochter zullen blijven houden, dat dat nooit overgaat? Zie je nou wel!

We kijken door de ogen van de boze en verdrietige dochter. De dochter ook met schuldgevoel, die denkt dat als ze maar lang genoeg blijft springen, alles weer goed gaat komen. Toneelschrijver Sanne Schuhmacher verwoordt het doeltreffend, humorvol en licht poëtisch. Regisseur Judith Faas maakt er een vlot en verrassend geheel van. Het jonge en ook het oudere publiek kijkt stil en geboeid toe.

Pijnlijk is dan ook het einde, wanneer de dochter inziet dat ze haar hart niet kan laten verscheuren door die twee ouders die aan haar trekken. Want als ze haar hart in tweeën scheurt en aan haar ouders geeft, houdt ze immers geen hart meer voor zichzelf over. Dus loopt ze maar weg. Alleen. En laat ze die twee grote mensen achter, ook allebei alleen. Want er is geen zwart of wit, alleen lichtgrijs en donkergrijs. In dit wrede spel zijn er geen winnaars.

Foto: Kamerich&Budwilowitz / EYES2