In de bibliotheek van Utrecht werd woensdagmiddag de Kinderboekenweek afgetrapt met de première van Egalus, naar het gelijknamige prentenboek van Marije Tolman. Nora Korfker speelt de milieubewuste egel als een lieve antiheld die op veel vierplusserssympathie mag rekenen. In theatraal opzicht is het wel wat braafjes allemaal.

Egalus is een pleidooi voor treuzelen, scharrelen en stilstaan. In een (dieren)wereld waarin ‘sjeestijd’ orde van de dag is, biedt deze trage egel moedig tegenwicht. Wie treuzelt, verklaart hij, ziet veel meer: de verschillende stekels of hoe lang je armen zijn. Wie rustig aan doet ziet bovendien nog iets: de rotzooi overal om je heen.

Egalus, klimaatactivist in de dop, prikt de blikjes, zakdoekjes en onderbroeken van de grond, maar als hij na een tevreden slaap weer wakker wordt: ligt alles er opnieuw. De hulp van de sjezende dieren is vereist, maar die moeten eerst tot stilstand worden gebracht.

Tolman bracht dit verhaal in rijk-geïllustreerde prenten met veel kleurreliëf en leuke details op de bladzijde verstopt. Regisseur Tim Schouten koos voor een sobere adaptatie. We zien een leeg toneel waarin lappen stof in twee kleuren voor het rondslingerende afval staan. Daphne Karstens ontwierp een treffende stekelcape: is combinatie met Korfkers hoog opgetrokken schouders resulteert dat in een treffende egelvriend.

Korfker speelt de egel, maar ook diens moeder en andere personages die voorbijkomen. Regelmatig stapt Korfker bovendien uit het hier en nu en praat in de derde persoon de scènes aan elkaar. Het verhaal krijgt op die manier een hoog ‘en toen’-gehalte. Daardoor, en door de nogal statische dynamiek, blijft Egalus op afstand. Er is onnodig gedoe met een microfoon en de publieksinteractie voelt uiteindelijk nogal plichtmatig: als een verplicht nummertje dat er even tussendoor wordt gefietst, in plaats van een betekenisvolle toevoeging.

Egalus is een weliswaar weinig uitdagend, maar door Korfkers sympathieke spel toch een lief theaterhalfuurtje voor kleuters geworden, met een duidelijke klimaatmoraal die ook de volwassenen rustig ter harte mogen nemen.

Foto: Elodie Vreeburg