Knettergek, zo zou je de dames van Matroesjka wel mogen bestempelen. Het duo, bestaande uit Lisa Loeb (1989) en Janneke Rinzema (1988), won in 2014 de publieksprijs van het Amsterdams Kleinkunst Festival en komt nu met haar eerste avondvullende programma. Muzikaal klinkt het allemaal erg fijn in de oren, maar wat vooral beklijft is het feit dat Matroesjka het engagement niet schuwt. Zonder opgeheven vingertje, mét frisse energie.

Ter kennismaking stellen ze elkaar eerst even voor aan het publiek, met bijbehorende twijfels die ze hebben over zichzelf en de wereld. Opdat wij er ons bewust van zijn dat de dames ook niet alles weten en kunnen. Wat volgt is een rits aan sketches met typetjes die met groot gevoel voor overdrijving worden neergezet. Een vergelijking met televisieprogramma Toren C dringt zich op, maar daarmee zou je Matroesjka tekortdoen. Knap is bijvoorbeeld hoe een liefdesverklaring a capella in canon wordt opgevoerd, met een gruwelijk letterlijk hypocriete subtekst. De liedjes zijn daarbij loepzuiver gezongen, want beide dames komen van het conservatorium en dat komt de kwaliteit zeker ten goede. Ook het samenspel is om je vingers bij af te likken; iedere beweging en ademhaling lijkt in elkaar te haken tot een symbiotisch geheel.

Hoewel het thema ‘vlees’ als uitgangspunt dient in de losse scènes, speelt ook de actualiteit een rol. Wanneer babysitter Janneke in huilen uitbarst nadat ze op meerdere vragen van haar oppaskindje het antwoord schuldig moet blijven, is de complexiteit van de vluchtelingencrisis krachtig in beeld. Ook wordt het randje meermaals opgezocht. Laat de dames bijvoorbeeld niet te dicht in de buurt van een speeltuin komen, anders gaat het mis. Op een ander moment komt er een discussie over de relatie met een jihadist voorbij na een ritje op de brommer, terwijl de setting doet denken aan tienermoeders die met niets anders bezig zijn dan zichzelf. Zo volgen de pareltjes elkaar mooi op, al is een klein minpuntje dat de scènes niet vloeiend in elkaar overlopen. Het zou net iets fraaier ogen als daar nog een oplossing voor gevonden wordt, want juist bij een sketchmatige voorstelling wil je erin geloven dat het niet bedacht is.

Toch mag worden gezegd dat met Matroesjka een damesduo is opgestaan dat niet bang is om haar kijk op de wereld te geven. Met andere woorden: Matroesjka bestaat niet alleen uit dames die er fabelachtig mooi uitzien en ook nog eens goed kunnen zingen, maar ook iets te zéggen hebben. De lol van de stereotyperingen mag daarbij nog wel iets afgezwakt worden met subtieler spel, maar het is te hopen dat deze dames de kans krijgen om hun kunsten aan goedgevulde theaters te tonen.

Foto: Maartje Strijbos