Geroezemoes vult café ’t Oude Pothuys als het geluid van een steel gitaar aanzwelt. Op het podium zien we Gerrit van Balen in serene concentratie een zacht zingende bedding scheppen waarin zich iets lijkt te openen. Een ruimte om in te landen wellicht. En het is in deze ruimte dat Mahat Arab met zachte doch geladen woorden de spanning doorbreekt. Het café valt stil en onduidelijk is waar in de ruimte de stem te vinden is.

Een poëtisch rommeltje is een voorstelling die precies levert wat ze belooft. Twee performers die samen werken aan een poëtische spoken word-vertelling die op genereuze wijze vertelt over opgroeien in een rommelige wereld, of over opgroeien tussen werelden in. Arab is een begaafd verteller die in zijn toegankelijke, maar verleidelijke idioom werelden schept vol herkenning. In zijn warmte en zijn constante handreiking naar het publiek lijkt hij in deze aaneenschakeling van teksten te pleiten voor een toestaan van de zachtheid die in hem huist, maar die ook het publiek herinnert aan de zachtheid in henzelf.

Zo opent hij met een gedicht waarin hij, zijn moeder aan de arm trekkend, vraagt naar de nalatenschap van een oorlog die hij is ontvlucht. Hij stelt vragen over strijdvaardigheid, rechtvaardigheid en een vluchten die tussen hen in bestaat. Vragen waarop de moeder poogt eerlijk te antwoorden, maar waarin die antwoorden ook proberen zorg te dragen voor de spreker. Een zwaar onderwerp om mee te openen, maar door de interactie tussen moeder en zoon benadrukt hij het doorleefde aspect.

Deze ontwapenende houding is wat echoot in alle teksten die Arab met kleine bruggetjes aan elkaar rijgt. Zo krijgen we inzichten in wat hij van de poëzie wenst. Dat hij zich berust in zijn gestaag kruipen richting zijn dertigste verjaardag en dat hij ondertussen zelfs van droge rode wijn houdt. Van Balen helpt met wervelende zachte stuwing het tempo te behouden. Ook wanneer Arab zich wendt tot het publiek. Een poëtisch rommeltje is een zacht, maar intentioneel gebaar van een verteller die aanwezig is in de wereld en ons daar allemaal in thuis laat komen.

Foto: Myrthe Koopman