Constance Middleton houdt er uiterst praktikabele opvattingen over de huwelijkse spelregels op na. Zij dienen bovenal met gepaste flexibiliteit te worden toegepast. Constance is de spil in een blijspel uit 1926, door regisseur Antoine Uitdehaag handig naar het eind van de jaren vijftig gelift.

Mijn vier buurvrouwen zaten op het balkon van DeLaMar ‘gezellig’ in hun wolk van rosé en Chanel (ik rook het, maar ze zeiden het ook zelf) en de dames kwamen er meteen eerlijk voor uit: ze zaten daar uitsluitend voor Tjitske Reidinga, oftewel hun heldin Claire van Kampen uit Gooise vrouwen. Dat kwam goed uit want die stond zowat de ganse avond op het toneel. In het blijspel Een ideale vrouw van William Somerset Maugham. Uitgekozen voor de jaarlijkse zomerbespeling van Joop van den Endes tempel van de verderlichte podiummuse. Het is zo’n stuk met een vrij potige expositie, waarin enkele bijrollen de voorinformatie bij elkaar kijven, waarna de ster van de avond haar wollige opkomst heeft en vervolgens een paar uur niet meer van het podium is af te slaan.

De heldin van de avond heet Constance Middleton, ze is al een poos getrouwd met een huisarts die haar bedriegt met een jonge scharrel uit ‘de club’. Ze wordt verondersteld van die affaire niks te weten. Aldus haar roddelmutsende omgeving. Totdat de beklagenswaardige echtgenoot van de scharrel in huize Middleton een scène van heb-ik-u-daar-potjandorie komt trappen. Waarna Constance de besturing van het bedriegen overneemt en die niet meer uit handen geeft.

Het is vooral de inventiviteit waarmee ze het handboek van de huwelijkse trouw op zijn kop zet en er en passent een paar zeer geestige addenda bij verzint, die het stuk schwung geven. Constance zet haar complete omgeving, inclusief haar rivale (Elise Schaap), haar cynische moeder (Ria Eimers), haar bleue romantische lover (Porgy Franssen) en vooral haar wettige echtgenoot (Peter Blok) volledig voor aap.

Die anderen doen allemaal reuze hun best. Maar de avond is toch vooral de Tsjitske Reidinga-show. De protagoniste beschikt als bekend over een warme alt met een soort pinnig jodelend vibrato, voorzien van enkele als frigidaire dienstdoende keldergewelven waar bij tijd en wijle rake oneliners uit naar boven galmen.

Somerset Maugham heeft in zijn plot wat verrassingen verstopt die de avond goed op het venijnige toerental houden. Het decor (Niek Kortekaas) biedt een van de merkwaardigste pas-de-trois van podiumsegmenten die ik ooit heb gezien. Een keurig onderhouden en derhalve onderhoudende, zij het voorspelbare avond. Mijn vier buurvrouwen vonden het ronduit geweldig. Ze hielden na afloop nog veel meer van hun heldin dan ze bij het betreden van de zaal al deden.

[sterren toegevoegd door de redactie van theaterkrant.nl]

Foto: Leo van Velzen