Een van de eerste premières op de zestiende editie van het Café Theater Festival in Utrecht was gisteravond voorbehouden aan Dahiana Candelo Santander. Dualidad gaat over de reis die ze – op sterk aandringen van haar vader – maakte naar Zuid-Amerika. Terug naar haar geboortegrond. Haar vader vond haar namelijk te ‘gringa’, te westers.

Haar vader zou de Frida Kahlo in Dahiana wel wat meer willen aanwakkeren, de beroemde Mexicaanse schilderes. Temperamentvol, activistisch en passievol. Als Kahlo komt Santander het café binnenstormen, onbeschaamd en vol bravoure en energie. Ze controleert meteen de herkomst van de koffie die het café schenkt. Die komt gelukkig uit Colombia. Een aanstekelijke opening die meteen de boel op scherp zet.

Als zichzelf is Santander ingetogener, bedachtzamer. Het contrast tussen die twee uitersten – die eigenschappen vertegenwoordigen die allebei in haar geworteld zitten – vormt de kern van deze voorstelling. Hoe omarm je je roots zonder te vergeten wie je nu bent?

Met hulp van toneelschrijver Lila Persephone Payens en begeleid door gitarist Francisco Chaves onderzoekt Santander in deze gaandeweg steeds intiemere theatersolo haar identiteit. Het levert een bij vlagen aanstekelijk, bij vlagen mooi breekbaar egodocument op. Autobiografisch materiaal van Santander zelf wordt afgewisseld met dagboekfragmenten van Kahlo. De spagaat waarin Santander zich begeeft vindt daarin spannend weerklank.

Ondanks dat de voorstelling uitstekend overeind bleef in het lunchcafé, zou ik Santander wel wat meer rust gunnen. Er gebeurt veel, veel moois. Dat verdient tijd en ruimte om in te dalen. Zeker het kwetsbare heeft tijd nodig om naar binnen te slaan.

Aan die nodige rust en focus ontbrak het soms nog gisteren op de première. Ik hoop dat er na dit festival nog aan het materiaal doorgesleuteld wordt. Volgens mij biedt de voorstelling, die nu iets meer dan twintig minuten duurt, genoeg aanknopingspunten en lagen voor een uitgebreider eindresultaat.

Foto: Rikkert Wijrdeman