‘Er was eens een gevoeletje.’ Als een verhaal zo begint, dan weet je dat het niet bij een ‘gevoeletje’ blijft. In de absurde monoloog Donna // de reconstructie van een deurpost, dit weekend op het Café Theater Festival in Utrecht te zien in café Willem Slok, vermenigvuldigt Donna’s onopgemerkte, weggestopte gevoel zich al snel tot een uitdijende vochtplek, tot een woekerende schimmel die zich in haar kamer nestelt en waar zelfs de goudvis een mening over heeft.

Actrice Isabel Schoonbeek schreef een associatieve tekst waarin de werkelijkheid zich voegt naar de angsten en het isolement van het personage: en daardoor dus elke vorm kan aannemen. In die arena komen jassen druipend in opstand en groeien er zwammen in haar kamer. Donna kan wel proberen haar muren droog te föhnen, maar nachtmerries blaas je daar niet mee weg.

Tussen alle vreemde, vreemdere en vervreemdende wendingen, zitten kleine sleuteltjes verstopt die iets zeggen over de allesomvattende eenzaamheid van dit ongrijpbare personage. Bijvoorbeeld als ze zich haast terloops laat ontvallen dat ze zichzelf zou willen instoppen. Voor instoppen geldt immers hetzelfde als voor een knuffel: het bestaat uitsluitend bij de gratie van de ander. Hoe goed je ook voor jezelf zorgt, er zijn dingen die je jezelf niet kan bieden.

Tijd om de consequenties daarvan te doorvoelen is er niet, want Schoonbeek is alweer tien stappen verder in haar hallucinante verhaal. Dat verhaal is vaak mooi beeldend en zintuiglijk beschreven, maar mist diepgang en focus. Nog voordat we weten naar wie we kijken, heeft ze al allerlei afslagen genomen en zijn we haar eigenlijk al kwijt. Als toeschouwer kun je niet veel meer dan tevergeefs achter de uitwaaierende feiten aan hobbelen.

Dat is jammer, want drie jaar geleden liet Schoonbeek op hetzelfde festival zien dat ze haar breed uitgemeten ongemak ook kan inzetten om een grote kwetsbaarheid aan de dag te leggen. Haar zelfgeschreven tekst geeft haar nu te weinig handvatten om nuances in haar spel op te zoeken. Daardoor komt ook het eigenlijk heel lieve, breekbare einde, waarin deze dolende ziel alsnog een knuffel en een woord van troost aan haar omgeving ontlokt, helaas niet helemaal tot zijn recht.

Foto: Jeroen Hijmans