Opera in coronatijd. Wat blijft daar nog van over? Regisseur Peter Leung en dirigent Michael Gieler ontfermden zich over Purcells operaklassieker Dido en Aeneas en wat blijkt? Gieler en Leung wijzen met deze productie de weg vooruit: ze laten zien dat online opera  – ook na de corona-tijd – als toevoeging aan de podiumpraktijk een interessante optie kan zijn.

Eigenlijk zou deze productie live zijn gegaan in het Muziekgebouw in Amsterdam, voor een volle zaal met publiek. Maar aangezien dat niet mogelijk is, werd het een gratis livestream. Als Mohammed niet naar de berg kan, moet de berg naar Mohammed. En ik moet toegeven, aanvankelijk was ik best sceptisch. Opera moet je live in de zaal beleven, gezamenlijk als publiek ondergaan. En dat vind ik nog steeds, maar deze Dido maakt duidelijk dat zo’n digitale enscenering je als toeschouwer ook best in vervoering kan brengen. Ik heb in elk geval onbeschaamd mee zitten treuren op de bank bij Dido’s bekende stervensaria, fenomenaal gezongen door sopraan Irene Verburg.

Je zou het een ‘refurbished’ Dido kunnen noemen of een Aeneas in hemdsmouwen. Regisseur Peter Leung ging in elk geval behoorlijk vrij om met Purcells bekende opera. Hij voegde er zelfs een nieuwe proloog aan toe waarin de problematische relatie tussen Dido en haar moeder centraal staat. Een trio van koor, heerseres en Dido als klein meisje, spelend met blokken en een barbie-pop. Een geniale vondst, want zo krijgt het personage van Dido veel meer reliëf. Je snapt opeens dat ze later niet alleen zal sterven uit liefde voor Aeneas, maar ook wordt geplaagd door de trauma’s uit haar jeugd. Deze Dido is dan plotseling geen goddelijke, onaantastbare heldin meer, maar een getroebleerd personage.

De jonge Turks-Nederlandse componiste (voormalig studente van Peter-Jan Wagemans aan het Rotterdams Conservatorium) Meriç Artaç schreef er ook een intrigerende partituur bij. Muziek die enerzijds overduidelijk refereert aan Purcell, maar tegelijkertijd ook is ingebed in een eigenzinnig hedendaags idioom en intrigerende persoonlijke stijl. Soms hoekig, dan weer melodieus: altijd fascinerend. Haar harmonische taal is zo rijk van textuur en direct dat het soms lijkt alsof je de klanken bijna kunt vastpakken. Meriç Artaç is een jonge componiste om in de gaten te houden

Muzikaal verdient deze productie sowieso een gouden medaille. Er wordt op hoog niveau gezongen en gemusiceerd. Zowel door het Nationaal Jeugdkoor, als door het ensemble met musici uit het Koninklijk Concertgebouworkest en de solistencast met Henk Neven (Aeneas), Irene Verburg (Dido), sopraan Tania Lorenzo en Sophia Faltas. Leung plaatste deze Dido in een simpel toneelbeeld dat nog het meest deed denken aan een plaats delict. Een plek des onheils waar de onvermijdelijke dood van Dido de gehele voorstelling op de loer ligt. De cameravoering kan hier en daar nog wel wat verbeterd worden, maar al met al is deze Dido een productie met een gouden randje. En dat is een hele prestatie in deze coronatijd. De livestream is nog een maand gratis te zien en te horen op de site van het Muziekgebouw.

Foto: Emelie Schäfer