Diana en zonen had ook Zonen en Diana kunnen heten. Of Zoon en Diana, want het is prins Harry en diens relatie met Meghan Markle die centraal staat in deze eerste originele musical van MediaLane. De fotoflitsen die het ontblote bovenlijf van de prins verlichten, of de achter Markle opdoemende socialemediaberichten maken die keuze duidelijk: na het noodlot van Diana moet de volgende generatie opnieuw opboksen tegen een wereld die hen als publiek eigendom ziet.

Diana zelf staat als geestverschijning op de zijlijn en geeft haar beide zonen moederlijke raad. Personages die tot inzicht komen door de schimmen uit hun verleden zien we vaker in de musicals van schrijver Dick van den Heuvel, maar hier komt het niet alle rollen ten goede. William en Kate komen veel minder aan bod en blijven de ‘fraaie maar saaie’ figuren die contrasteren met de glamour van Harry en Meghan, terwijl Diana zelf vooral te zien is als ondersteunende factor en wat minder als eigen vrouw met meerdere kanten.

Veel interessanter en wranger wordt het daarom wanneer de zonen even op de achtergrond raken en ze terugblikt op haar eigen verleden. Dan zien we een jongere, meer naïeve Diana (Soraya Gerrits) die haar sprookje in duigen ziet vallen. Het levert een van de sterkste beelden in de voorstelling op: Meghan en de twee Diana’s die hun illusies over het koningshuis verliezen en zich realiseren in wat voor slangenkuil ze zijn beland.

De slangenkuil die we op het podium zien is een mooi samenspel tussen het decor van Carla Janssen Höfelt, het lichtontwerp van Uri Rapaport en de choreografie van Pim Veulings – dat alles in regie van Frank van Laecke. Het paleis is bijna een spookhuis, waarin het craquelé van de koninklijke portretten een monarchie suggereert die ieder moment uit elkaar kan vallen. Veulings choreografeert de hofhouding als een groep levende doden die de leden van de koninklijke familie zelfs tot in de snackbar achtervolgen. De gouden kooi waar Harry van vlucht blijft zo altijd in de buurt.

Toch zijn de makers van Diana en zonen te gecharmeerd van de rich and famous om echt kritiek te leveren op het Britse koningshuis. Harry en Meghan worden meermaals in alledaagse kleding of ondergoed geënsceneerd om kwetsbaarder over te komen, maar dat levert soms bizarre contrasten op met de realiteit van de monarchie. De tweede date in Botswana is een stuk minder romantisch als je bedenkt dat hij haar heeft laten overvliegen naar een voormalige kolonie van zijn grootmoeder. De echte bedreiging waar Meghan vervolgens mee te maken krijgt komt niet van de royals zelf, die gemoedelijk eindigen in maagdelijk witte kostuums, maar van een racistisch volk: niet onwaar, maar ook een handige bliksemafleider voor het imago van de firm.

Daarnaast wringt het concept achter Diana en zonen. Het is een musical die speculeert over levende mensen die publiek bezit zijn geworden en daar mentaal onder geleden hebben. Het bekritiseert de entertainmentindustrie rondom Diana, Harry en Meghan, maar maakt daar als grote musical – ondanks de beste bedoelingen – ook deel van uit en profiteert ervan. Het stelt impliciet de vraag of je überhaupt een musical kan maken over levende iconen dat recht doet aan wie ze zijn, zeker als zoveel nog onduidelijk is en er niet tegen heilige huisjes wordt getrapt.

 Als musical is Diana en zonen wankel, maar gelukkig zijn de spelers dat niet. Freek Bartels zet een passionele en onzekere Harry neer tegenover een meer gegronde en vastberaden Diana van Marlijn Weerdenburg. Weerdenburg laat mooi zien hoe haar Diana tegen de stroming in heeft moeten zwemmen, en er sterker uit is gekomen. Van Danique Graanoogst, die spelend, zingend en dansend overtuigt als Meghan Markle, gaan we hopelijk meer zien in de toekomst. Maar de verrassing van Diana en zonen is Gerrie van der Klei, die als de door de wol geverfde Camilla Parker-Bowles een droogkomische noot levert. Zij laat zien wat de jonge royals te wachten staat: een leven van lang wachten, dat alleen met zelfspot en sarcasme wat draaglijker kan worden.

Foto: Roy Beusker en Annemieke van der Togt