Van dansgezelschap Vlovajob Pru, van Cecilia Bengolea en François Chaignaud, hadden we iets meer verwacht. DFS, de uitsmijter van het drukbezochte Julidans Festival, was vooral een goede opmaat naar het sluitfeest. Tijdens het optreden van de kleurige bende, mocht het publiek zelf ook nog een dansje maken.

Chaignaud en Bengolea provoceren graag als het gaat om het vermengen van hoge en lage cultuur. Daarin zijn ze verwant met hun maten Marlene Freitas and Trajal Harrell. In DFS mengen zij dertiende-eeuwse gezangen van Guillaume de Machaut met Jamaicaanse dancehall, en met ballet. Het zijn fusions die ze al onderzochten in hun eerdere producties Dub Love en The Lighters Dancehall Polyphony, gemaakt in 2015 bij het Tanztheater Wuppertal van wijlen Pina Bausch. Tot dusver niets nieuws.

Op een felrode vloer komen twee dansers op, zij zingen sober – maar ook wat schuchter – liederen. Als het licht zich verspreidt, voegen meerdere dansers zich zingende bij het duo. Allemaal dragen ze een andere tenue. Dan volgt een clubdance op spitzen. Vooral danseres Shihiya Peng valt op. Niet alleen dankzij haar felrode body, maar vooral omdat ze een virtuoos danseres is en de beste zangeres van het stel.

Net zo kleurig als de vloer en het licht zijn ook de kostuums, vooral de mannen hebben bonte kleding aan. Chaignaud lijkt zo van het sportveld geplukt, het pak van Damion BG Dancerz is nog drukker dan zijn bewegingen.

Van laatstgenoemde krijgen vrijwilligers uit het publiek tijdens de voorstelling een workshop Jamaicaanse dancehall aangeboden en zo bevindt zich halverwege de voorstelling een bont gezelschap op het podium. Net zo makkelijk als het publiek gekomen is, mag het echter ook weer gaan en hervat Vlovajob Pru de show.

Haast is er niet, sowieso nemen de dansers alle tijd om hun schoeisel te wisselen tussen de delen door. Het wisselen van spitzen door sportschoenen en andersom lijkt een doel op zich. De fusion tussen de liederen en de dans kent geen verdieping.

Tja, de clubstijl op spitzen is een specialiteit en werkt aanstekelijk bij een publiek dat het gezelschap nog niet kent, maar al met al is DFS (waar staat het nu eigenlijk voor?) een weinig overtuigende voorstelling. Nee, dan is de ontwikkeling in het werk van de oude maten Freitas en Harrell aanmerkelijk spannender. Sylphides en Altered Natives’ Say Yes To Another Excess ⎯ TWERK waren baanbrekende voorstellingen, maar Chaignaud en Bengolea lijken de weg kwijt te zijn. Hun quasi relaxte aanpak begint te irriteren. Vooral het hondje van Chaignaud, dat vrolijk kwispelend over het podium trippelde, stal dit keer de show.

Foto: Hervé Véronèse