Veel geschreeuw, weinig wol, nog minder pretentie. Het gezelschap De Blonde Jongens en Tim doet er alles aan om niet serieus genomen te worden, en daar slagen ze met verve in. In een tombola van korte sketches komen allerhande sterk aangezette types voorbij maar blijft het niveau helaas te vaak steken in letterlijke onderbroekenlol.

In 2014 wonnen De Blonde Jongens en Tim nog de publieksprijs van het Groninger Studenten Cabaret Festival. Het gezelschap bestaat uit drie mannen die samen dansen, springen, vliegen, zingen of alles wat daar op lijkt. Het is chaos om de chaos, niks meer dan dat. En dan is er nog Tim, de knullige lummel met een bril en haarband, die maar geen aansluiting kan vinden bij de rest. Is het niet om zijn haperende motoriek, dan wel om zijn verstandelijke vermogens. Wel zijn ze alle vier gekleed in witte shirts en hotpants, maar daar houdt de uniformiteit ook wel op. Het fysieke cabaret van De Blonde Jongens en Tim kan een verfrissende tegenhanger zijn van overpeinzende solisten, zeker als het absurdistisch sterk in elkaar zit. Helaas slagen ze daar niet in.

Dat heeft onder meer te maken met niet goed doordachte (en uitgewerkte) grappen, bijvoorbeeld als het publiek wordt gezien als een groep dak- en thuislozen. Of een slecht gezongen lied als ‘Diva van de nacht’, waarbij een travestiet wordt opgevoerd. De lelijkheid wordt pas echt compleet als een van de blonde jongens in een Chinees pakje diverse filmquotes opsomt, en daar een mal accentje en wat debiele karatebewegingen aan toevoegt. In potentie zou dit alles tot hilarische taferelen kunnen leiden door strakke, goed getimede en onverwachte elementen toe te voegen. Nu ligt de platvloersheid nog te veel aan de oppervlakte. Wat te denken van een eeuwigdurende scheet? Nee, bedankt. Zonde, want met wat meer running gags zou de voorstelling aan kracht winnen.

Kleine lichtpuntjes zijn nog wel een improvisatiesketch met een vervormde stem, over een voorval in het park met een zeer aparte clou. Ook een gevechtsscène met agressieve robots is aardig uitgewerkt, vooral met de bloeddorstige Ruud Smulders als aanstichter. Helaas blijven De Blonde Jongens en Tim wel erg vaak leunen op publieksparticipatie, zeker wanneer er een potje trefbal gespeeld wordt of er t-shirts de zaal in worden geslingerd. De voorstelling is daarom goed te pruimen op gelegenheden als vrijgezellenfeesten, maar is voor de theaters in het land geen aanwinst. Wellicht dat een volgend programma zich tussen de schuifdeuren uit weet te wurmen.

Foto: Thomas de Wit