Muzikale plattelandsvertellingen noemen de muziektheatermakers van Nieuw Niks de drie verhalen die ze spelen in hun De welkom-trilogie. Maar het zijn  geen alledaagse vertellingen; ze zijn op zijn zachtst gezegd nogal bizar. Een vrouw van 62 die zwanger wordt, drie zussen die jarenlang niet gaan kijken waarom hun broer niet van zijn kamer komt en het meisje dat erin slaagt om vier  zwangerschappen verborgen te houden voor haar omgeving, de vier baby’s te verstikken en hun lijkjes te bewaren in koffers.

De absurde geschiedenissen hebben niet alleen gemeen dat ze zich op het platteland afspelen, maar ook dat ze waar gebeurd zijn. En nog niet zo heel lang geleden de krant haalden. Geert Lageveen nam deze gebeurtenissen als uitgangspunt voor de drie teksten die hij schreef voor Nieuw Niks (slagwerker Arend Niks, bassiste Mick Paauwe en actrice Roos Drenth) dat bij deze productie samenwerkte met actrice Marisa van Eyle en regisseur Gijs de Lange.

In de voorstelling vallen de verschillen tussen de delen echter meer op dan de overeenkomsten. Het verhaal van de 62-jarige aanstaande moeder met haar Peter Pan-complex waarmee de trilogie opent, is vooral rommelig zowel wat de verhaallijn als de enscenering betreft.

In het derde en laatste deel wordt de absurditeit een beetje te veel opgeblazen. De geschiedenis van de zussen die hun broer jarenlang dood op zijn kamer lieten liggen werd eerder op de Parade gespeeld onder de titel Welkom in Minnertsga. Dit onderdeel van de trilogie is dan ook vooral grappig – drie vrouwen die elkaar opgesloten houden in een veel te klein kamertje, koffie drinkend, af en toe in een liedje uitbarstend, wachtend op ‘Sparman’. 

In de beide vertellingen krijgt de live-muziek de ruimte, dialogen worden soms onderbroken door een kort lied en tussen de delen tijdens de changementen mag vooral de slagwerker even uitpakken.

Echt overtuigend is alleen het middendeel, waarin een rechter (Marisa van Eyle) erachter probeert te komen waarom de verdachte haar baby’s om het leven bracht en hoe ze onopgemerkt vier keer zwanger kon zijn. De antwoorden van het meisje – een sterke rol van Roos Drenth – vormen een prachtige, veelbetekenende drogredenering. Ook het toneelbeeld is fraai: beide vrouwen zijn in het zwart gekleed, de rechter hoog op een spreekgestoelte, het meisje op een gewone stoel. Alleen hun gezichten zijn uitgelicht. Ondersteund door een sfeervol geluidstapijt eist de dialoog alle aandacht op. Een mooie uitschieter in dit wat onevenwichtige drieluik.

Foto: Corrine Bot