Het is een zeldzame en ook gave ervaring als een cabaretvoorstelling je langs alle emoties leidt die je in een theater kunt hebben. De schaterlach, de traan, de ontroering, het gevoel een voyeur te zijn, kippenvel, brok in de keel, afweer en soms ook de angst dat het plat wordt. Maar toch ook de vreugde als dat laatste een keer gebeurt. Lekker!

Dat mag in De RouwRevue van Mylou Frencken en Pieter Tiddens. In een zo mooi uitgebalanceerd en integer theaterprogramma detoneert nagenoeg niks. Zelfs een typetje niet dat met de platste emoties komt.

Laten we beginnen bij het einde, als het licht langzaam dimt en Mylou Frencken, sinds 2006 weduwe van cabaretier Bert Klunder, alleen op het podium danst. Losgelaten door Tiddens die haar de hele voorstelling vragen stelde en op de huid zat. Vrij als een vlinder danst ze, want ze hoeft de dode niet meer weg te duwen, ze aanvaardt dat deze altijd een onaangekondigde gast zal blijven. Zoals ze kort daarvoor zong: ‘ik weet nu dat jij…, en ik zie nu dat wij…, al zo lang niet meer, maar nog steeds…’.

De opeenvolging van die woorden en dans grijpt je bij de keel. Het is het slot van een programma waarin zij en Tiddens de dood en wat daarna komt aan clichés, goede bedoelingen en raadgevingen, tot gek toe makend medeleven en stadia van rouw langs de meetlat hebben gelegd. Soms met ironie, vaak met verbazing. En zeer mooi muzikaal.

Maar er valt niks te meten. Er is geen antwoord op de vraag: hoe besta je na? ‘Alles staat in je agenda, maar rouw moet even tussendoor,’ zegt Frencken. Of: ‘rouw is als de herfst; er valt steeds iets naar beneden, maar wat moet je daar dan mee?’ Dergelijke waarnemingen zitten als strooigoed door de hele voorstelling. Ze brengen ze met hele vette knipogen, want ze waken er zorgvuldig voor dat het nergens te zwaar wordt.

Stilstaan bij de dood, okee, maar ’t moet wel leuk blijven. En dat blijft het. Meer dan dat soms, want hoe herkenbaar is de potpourri van crematie- en begrafenishits, waarbij ze hun publiek aan het armzwaaien en meezingen krijgen. Slim is ook de ‘Uitvaartquiz’ met het publiek. Die levert hilarische momenten op en vormt zo de perfecte wegbereider voor een serieus gesprek met enkele mensen in de zaal, waarbij Tiddens met veel lef en respect naar man en paard durft te vragen. En openhartige antwoorden krijgt die duidelijk maken dat het publiek geen enkele moeite heeft mee te gaan met Frencken en Tiddens en hun mix van dolle pret en dodelijke ernst. Of het nu wat te rouwen heeft of niet, of als de tijd de wonden grotendeels lijkt te hebben geheeld.

Tip voor rouwtherapeuten: houd uw cliënten weg van De RouwRevue. Het gevaar bestaat dat ze u daarna niet meer nodig hebben.

Foto: Joke Schot