Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
De familievoorstelling De regels van Floor staat bol van de stereotypes en middelmatige humor. Spijtig, want de gelijknamige boekenreeks en televisieserie zijn ontzettend scherp en behoorlijk hilarisch. Gelukkig geeft Kees, Floors grofgebekte puberbroer (hij fokt en kut erop los) enigszins schwung aan de vijfenzeventig minuten durende rit.
De zaal is tot de nok toe gevuld. Met veelal witte kindertjes en hun ouders. Het decor (ontworpen door Marjolein Ettema) is een appartement van een welvarend gezin. Moeder Irma (Eva Poppink) houdt zich bezig met wijn drinken, mindfulness en de wilde droom om coach te worden, vader Jan (Rutger de Bekker) kampt met een midlifecrisis en Floor (gespeeld door vijf verschillende musicalsterren) heeft niets te klagen. Als alles naar behoren verloopt, krijgt ze de hoofdrol in de eindmusical en start ze na de zomervakantie met haar beste vriendin Margreet op dezelfde middelbare school. Natuurlijk explodeert de bom. In de vorm van een verhuizing.
Vader Jan wil een ‘big change’, zichzelf ‘re-inventen’. Voor meer rust is hij van plan met het hele gezin te verkassen naar het fictieve dorp Oldenbeek. Waar die plek precies ligt? ‘Dicht tegen de Duitse grens.’ Leuk natuurlijk, al wordt de Randstad zo wel erg verheven boven de rest van Nederland, de periferie onbenullig weggezet. Dit benadrukken Floor en broer Kees nog eens extra door online de plaatselijke bakker in Oldenbeek te traceren. Ze besluiten op te bellen met de vraag of ‘daar’ wel iets te beleven valt.
Toch zijn er ook gedeeltes die beklijven, in deze door Naomi van der Linden geregisseerde productie. Het jonge publiek grinnikt om het getier van puberbroer Kees (Max Laros). Ook wordt er gelachen wanneer vader Jan zijn beklag doet over moeder Irma en haar op aanstellerige wijze neerzet als kwaadaardige fee inclusief schelle stem en huppelsprongen. Kort daarna krijgt Floor een halve beroerte bij het miserabele nieuws toch geen hoofdrol te vertolken in de eindmusical, die over klimaatverandering gaat. De rol die ze wel krijgt toebedeeld is die van smeltende gletsjer. Balen natuurlijk, want nu moet ze, zeer waarschijnlijk, anderhalf uur stilliggen.
Waar de succesvolle boekenreeks van Marjon Hoffman en de met een Emmy Award bekroonde VPRO-serie (sinds 2018) wel in slagen, namelijk: het buitengewoon ad rem inspelen op gênante ervaringen binnen menig welvarend wit gezin, komt dit niet geheel tot uiting in de voorstelling. Daarmee biedt De regels van Floor een vriendelijk inkijkje in het leven van de elfjarige Floor, maar ontbreekt het aan leermomenten en diepere inzichten. Zonde, want daar hadden de makers nog een hoop kunnen halen.
Foto: Annemieke van der Togt
naar de gelijknamige boeken van: Marjon Hoffman
auteur: Marjon Hoffman / Ernst Jan van Rossen
regie: Naomi van der Linden
uitvoerende: Rutger de Bekker / Eva Poppink / Max Laros / en anderen
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
De nieuwe voorstelling van amateurtheatergroep Toetssteen De Regels van Rutte begint onweerstaanbaar met een waterval aan excuses, sorry’s, verontschuldigingen, het spijt mij’s, mea culpa’s en erkenning van alle fouten die door de verschillende regeringen-Rutte zijn gemaakt. Een record aan sorry’s per video: het tekent Mark Rutte in al zijn ongrijpbare charme. (meer…)
De ‘nieuwe open beweging’ NITE heeft vanavond in het Amsterdamse Muziekgebouw aan ’t IJ zich met een manifest gepresenteerd. Daarin formuleren makers van vier samenwerkende gezelschappen 22 regels voor interdisciplinair totaaltheater. Regel 1: Creëer met minimaal drie disciplines. (meer…)
Gewoon práten, dat is wat Silvester Zwaneveld wil. En daar blijft het niet bij. Hij wil de mensen wakker schudden, laten zien dat we door alle regels ‘de basis zijn verloren’. Wat volgt is een show vol verontwaardiging. Een zorgvuldig opgebouwd systeem moet voorkomen dat er menselijke fouten worden gemaakt, en anders komen overheidsinstanties desnoods met een […]
In Ground and floor schetst regisseur en schrijver Toshiki Okada een beeld van een verlamde maatschappij, Japan na de kernramp in Fukushima. Hij doet dit aan de hand van het verhaal van een familie die wordt geconfronteerd met de dwalende geest van een overleden moeder. In een poging hen te redden probeert ze de zwijgzaamheid […]
Vanwaar die “veelal witte kindertjes” en “wit gezin”? Niet dat het stoort maar het valt op dus er zal een reden voor zijn om dit tweemaal binnen deze recensie te benoemen?
Niet echt een afspiegeling van de maatschappij….
Beste Jeroen, iedere culturele organisatie is maatschappelijk verplicht een publiek te verwelkomen dat de samenleving beter representeert. Zeker anno 2022.
Bovendien betaalt iedereen mee aan het voortbestaan van kunst/cultuur.
Dan snap ik hem nog niet helemaal. Bedoel je dan dat deze culturele organisatie dat niet doet? Of daar haar best niet genoeg voor doet? En wat heeft het meebetalen aan kunst en cultuur met deze specifieke observatie te maken? En waarom is deze observatie iets dat puur en alleen in deze recensie wordt vernoemd? Een hoop vragen.
Maar ‘een publiek verwelkomen dat de samenleving beter representeert’ ligt niet alleen aan de huidskleur die je hebt toch? Mag ik hopen?
Moeten we als samenleving nog wel willen investeren in middelmatigheid? Voorstellingen die alleen maar een wit publiek trekken en een achterhaald (gedateerd vaak wit) beeld van de werkelijkheid voorspiegelen?
Ook ik heb veel vragen na het lezen van deze merkwaardige recensie.
Wat wordt bedoeld met de stereotypes uit de kop? De wijn drinkende, mindfulness moeder? De goedbedoelende maar falende vader? Zij zijn een gegeven dat de scriptschrijvers uit de oorspronkelijke Floor-reeks overnamen, wat je mag verwachten als je naar de theaterversie van de boekenreeks gaat.
Net als het ‘welvarende witte gezin’ waar recensente Gina Miroula het over heeft. En nee, dat welvarende (ik zou in dit geval eerder zeggen: middenklasse) gezin representeert niet heel Nederland. Maar welk gezin wel? En zijn deze ‘genante ervaringen’ typisch voor ‘menig welvarend wit gezin’, of komen soortgelijke situaties in alle gezinnen voor?
Miroula verwijt de makers dat ze met een Randstadblik neerkijken op de periferie van Nederland. Daarbij begaat ze een klassieke recensentenvergissing; het zijn de twee fictieve puberkarakters die dat doen. Niet raar, elk stadskind dat naar een provinciedorp verhuist, zal deze overgang met enige argwaan bezien.
Wat bedoelt Gina Miroula met ‘Natuurlijk barst de bom’. Er was toch geen bom?
Wat bedoelt ze met ‘Toch zijn er ook gedeeltes die beklijven’. In de alinea’s erboven beschrijft ze meer elementen die blijkbaar beklijven.
Waarom noemt de recensente de vijf onbekende jonge actrices die de hoofdrol delen ‘musicalsterren’?
En lees deze zin een aantal keren hardop: ‘Waar de succesvolle boekenreeks van Marjon Hoffman en de met een Emmy bekroonde VPRO-serie wel in slagen, namelijk: het buitengewoon ad-rem inspelen op genante ervaringen binnen menig welvarend wit gezin, komt dit niet geheel tot uiting in de voorstelling.’
Wat staat hier nou exact? Door de kromme formulering komt dat niet geheel tot uiting.
En dan over het meest in het oog springende van dit stukje: ik deel de zorgen van Gina Miroula over de samenstelling van theaterpubliek. Maar waarom tilt ze er dat bij deze voorstelling uit, en legt zij dat neer bij de makers? Is zij op de hoogte hoeveel moeite producent en theater hebben gedaan om een meer divers publiek in de zaal te krijgen? En hoe oprecht is Miroula begaan met het jonge publiek als zij dit zelf neerbuigend omschrijft als ‘witte kindertjes’.
Geen woord in deze recensie over hoe er geacteerd wordt. Geen woord over de liedjes die zo’n grote rol spelen in deze muzikale voorstelling..
Op geen enkele manier ben ik betrokken bij deze productie. Maar elke voorstelling die zorgvuldig is gemaakt, verdient het om deskundig en met een eerlijke duiding te worden besproken.
Deze recensie is zo onbeholpen en vooringenomen geschreven dat het me verbaast dat Theaterkrant ‘m onomwonden plaatst.
Tja, ook ik las de recensie met verbazing. Het komt op mij over alsof de schrijfster van de recensie haar teleurstelling over de deelname van niet alle groepen uit de samenleving aan bepaalde cultuuruitingen afwentelt op deze specifieke voorstelling. Ga naar een balletvoorstelling, klassiek concert, activiteitenmiddag in een vakantie in een willekeurig museum en ook daar zie je geen afspiegeling van de samenleving, hoe graag alle makers, museumdirecties, etc. dat ook zouden willen.
Geen woord over de goede zang en acteerprestaties. Ik ben geweest en heb genoten, ook van het jonge publiek om mij heen dat 75 minuten geboeid was door wat er op het toneel gebeurde en flink heeft gelachen. Een zaal tot de nok toe vol…..menig maker en acteur zou er jaloers op kunnen worden!
Gelukkig komen er in het gehele land nog heel veel voorstellingen, las ik, en iedereen mag zich daar welkom voelen. De thematiek van een “pact” tussen broer en zus tegen ouders die op zoek zijn naar een wending in hun leven, zullen vast meer pubers herkennen😄.
Helemaal eens met de punten die Michel maakt, wat een merkwaardige recensie.
@Petra Molendijk
Dat is precies het probleem, dat de kunst geen afspiegeling is. En daarom is het belangrijk dat we daar kritisch op zijn. De kracht van Gina’s recensies. Als je daar moeite mee hebt, zijn de stukkies van Patrick Hanenberg meer iets voor jou.
@michel:te makkelijk om je te verschuilen achter de beperkte wereldvisie van je personages (een veel gemaakte denkfout) . Je moet daar als maker iets tegen overstellen. Doe je dat niet dan ben je net zo beperkt in wat je uitdraagt. Ik denk dat Gina dat bedoelt.
Je publiek op het eerste gezicht indelen in wit en zwart is best complex hoor. Wat is de exacte definitie? Op basis van welke uiterlijke kenmerken delen we in? Is de recensent zelf overigens wit? Haar uiterlijk doet dat vermoeden. Maar haar naam weer niet. De eis van representatieve vertegenwoordiging van de samenleving (argument van de recensent) is ook al complex. Het is vaak van het argument van populistisch rechts om subsidie op de kunsten af te schaffen. Kunst is immers het speeltje van de Randstedelijke elite. Representatie en diversiteit zijn natuurlijk super belangrijke onderwerpen maar vragen om een heel zorgvuldige benadering. Iets voor Theaterkrant?
Wat een bedroevende ontwikkeling in journalistiek Nederland.
Verwachten journalisten dat er bij een theatervoorstelling over slaven, blanke acteurs worden toegevoegd, dat er bij een een voorstelling over het Pauperparadijs moslimgelovigen een rol vervullen om aan multiculturele criteria te voldoen?
Wordt het niet eens tijd dat bij de opleiding journalistiek aandacht is voor allerlei samenlevingsvormen zonder dat er, let wel gekunsteld, een multicolor, inclusiviteit-sausje aan toegevoegd wordt?