Zodra het donker is in de Zuiveringshal zien we de geprojecteerde sterrenhemel. Die bepaalt de koers van zeevarende oude Grieken. Het is ook de residentie van de goden die beslissen of een mens de wind in de zeilen krijgt of tegenwind. Odysseus heeft het geweten, zo lazen we bij Homerus. Choreografe Lonneke van Leth maakte een eigentijdse dansvoorstelling over zijn tien jaar durende reis. Veertig dansers en veertig musici, onder wie vierentwintig zangers, brengen de Griekse held terug naar huis.

Het toneelbeeld van Vincent de Kooker is prachtig: brokstukken van een megastandbeeld, Griekse zuilen, zeilen van een schip – en dat alles in een uitgekiend licht. Koor en orkest staan linksvoor opgesteld, dicht bij ons. Wat we horen is een gloednieuwe en gevarieerde compositie van de jonge Oekraïense componist Maxim Shalygyn. Hij is opgeleid aan de conservatoria in Sint-Petersburg, Kiev en Den Haag en presenteert een eigentijds, eclectisch en gelaagd geluid. De teksten leverde Michel de Roo, die het gemengde ensemble (Asko|Schönberg, Rosa Ensemble en conservatoriumstudenten) met overtuiging dirigeert en die op gezette tijden elektronische fragmenten invoegt via zijn laptop.

Als de Argonauten wijnkruiken stelen zijn er paukenslagen, als ze met lotusnimfen dansen begeleidt de xylofoon, als ze net een zware storm hebben getrotseerd klinkt een melancholieke cello. Het koor zingt en fluistert en neuriet en sleept ons mee in alle emoties van de lange reis vol beproevingen en lusten.

De eenogige cycloop, de monsters Scylla en Charibdis, de verleidelijke Sirenen – we zien ze allemaal. Dat is wel volgens het boekje en in die zin toegankelijk, maar spannend is het niet. Daar komt bij dat de dansers telkens vanuit dezelfde hoek linksachter opkomen, welke rol ze ook vervullen; ze komen nooit dichtbij ons en ook met hun dans overtuigen ze niet. Odysseus’ in bruin geklede mannen hebben verschillende scènes waarin ze unisono repetitief roeien; de vrouwen zijn in het wit of roze en maken vooral lichte pasjes want ze zijn er louter om te verleiden. Daardoor blijft de choreografie teveel steken in een serie eenduidige, bravige en afstandelijke plaatjes.

Een beetje kinky wordt het als de in zwart corset gehulde Circe met haar zweep de varkentjes om haar heen over de vloer jaagt. Meeslepend wordt de dans pas aan het eind als alle dansers in gouden kostuums met zwarte veren op het hoofd een portie Zuid-Amerikaanse flavour brengen. Dan is het feest want Odysseus is weer thuis. Bij Penelope.

Foto: Vincent de Kooker