Het zou toch prachtig zijn als je, wanneer je even je hand op iemands hoofd legt, kan voelen wat daar allemaal in omgaat. In zijn nieuwste voorstelling onderzoekt Thomas Smith hoe ons verstand werkt. Of niet werkt. Hij verbaast zich over het feit dat één negatieve opmerking alle positieve feedback voor zijn gevoel teniet kan doen, terwijl je hem aan de andere kant vrijwel niet gelukkiger krijgt dan wanneer een vrouw tegen hem zegt dat hij hard heeft gewerkt.

Ook verbaast hij zich over onze drang naar slecht eten. Immers, wat is er nou aantrekkelijker dan de bontgekleurde groente- en fruitafdeling, terwijl het gemiddelde snackbarmenu met zijn verschillende kleuren beige nou niet echt een lust voor het oog is. Het meest echter verwondert hij zich over hoe het brein van anderen werkt. Hoe kan het dat de zaal weinig tot geen reactie geeft bij een minutenlang verhaal over kinderen die doodgaan van de honger, terwijl er iemand geschrokken ‘Oh!’ roept als hij mimet dat hij een cavia doodtrapt. Hoe is het mogelijk dat zelfs na jaren evolutie onze oerinstincten het nog zo vaak winnen van ons verstand?

Smith is charmant en daardoor sterk in zijn interactie met zijn publiek. Al kostte hem dat in Utrecht wel wat moeite. De reactie die hij wilde bleef op sommige momenten uit, al wist hij daar steeds een mooie draai aan te geven. Wellicht dat hier zijn Vlaamse accent hem parten speelde, maar dat leek uiteindelijk een kwestie van wennen. Toen er halverwege de voorstelling iemand uit het publiek opstond om even te gaan plassen, besloot hij samen met zijn publiek om gewoon even te wachten, en kreeg hij zelfs een heer op de eerste rij zover even met hem over het podium te huppelen.

Met een flinke dosis zelfspot, gezond relativeringsvermogen en zijn onweerstaanbare Vlaamse charme slaagde Thomas er in deze zaal vol stugge Hollanders te ontdooien. Als (vrouwelijke) recensent geef ik hem dan ook graag zijn zelfbenoemde favoriete compliment mee: Thomas, je hebt hard gewerkt! Aan het einde van de voorstelling laat hij ook nog even zien dat hij nu daadwerkelijk in zijn ‘jaren van verstand zit’. Hij heeft zijn oergevoelens lang genoeg weten te temmen om zichzelf een nieuwe vaardigheid aan te leren: hij heeft zichzelf piano leren spelen. Met een aantal eigen (tekstloze) composities laat hij dan uiteindelijk bij het publiek toch het gevoel het nog even winnen van het verstand.

 

Foto: Elisa Hulstaert