In De Grote puntje puntje show gaan de vijf makers en spelers in iedere editie op zoek naar antwoorden rond een bepaald onderwerp. Het levert een luchtige en vermakelijke sketchshow voor kinderen op, waar de moraal net iets te dik bovenop ligt.

Een van de bekendste producties van het Utrechtse gezelschap Het NUT is De orde van de dag, een terugkerende theatershow waarin een team van schrijvers binnen een dag een voorstelling bij elkaar schrijft, die vervolgens ook op korte tijd door acteurs en de schrijvers zelf wordt gerepeteerd. Zoals de titel al doet vermoeden staat de actualiteit steeds voorop, en zo groeide het programma uit tot een succesvol theaterequivalent van satirische tv-programma’s als Dit was het nieuws.

Tegenwoordig is De orde van de dag alleen nog maar in België te zien, maar De Grote puntje puntje show is een waardige spirituele opvolger – een op kinderen gerichte sketchshow over een specifiek onderwerp, die na enkele online afleveringen ook verschillende live edities beleefde in het Utrechtse Café Venster. Ook hier is het maakproces ultrakort. Op basis van hun eigen gesprekken en uitwisseling met basisschoolkinderen improviseren de makers en spelers een aantal scènes bij elkaar over een bepaald onderwerp – zoals, in de meest recente editie, ouder worden.

In tegenstelling tot een eerdere aflevering die ik zag, loopt er een duidelijke verhaallijn door deze aflevering: Zip (Femke Arnouts) is bijna jarig, maar vindt het eigenlijk maar eng om straks alweer een jaar ouder te worden – wat voor veranderingen brengt het volwassen worden allemaal niet met zich mee? De andere spelers nemen de rol aan van verschillende (ervarings)experts en andere raadgevers om Zip wegwijs te maken in diens vragen.

Dat levert geestige scènes op: zo probeert Oscar de Okselhaar (Dinda Provily) – in een dialect dat hilarisch heen en weer schakelt tussen Haags en Drents – met toenemende wanhoop uit te leggen waar okselharen eigenlijk goed voor zijn, leggen twee tortelduifjes uit wat het betekent om verliefd te zijn en wordt op een ander moment de input van het publiek doorgenomen (een van de antwoorden op de vraag ‘waar verheug je je op als je ouder bent’ is ‘weer zonder de kinderen op vakantie gaan’).

De korte creatieperiode heeft zijn voor- en nadelen. De sfeer is lekker los en chaotisch, wat tot een aanstekelijk spelplezier leidt. Aan de andere kant leunen de makers iets te veel op stereotypen (vooral de moeder en de vader van Zip blijven daardoor erg rolbevestigend en eendimensionaal) en is de boog in de voorstelling net wat te ‘schoon’: Zip slaagt er na al zijn gesprekken en ontmoetingen wel heel makkelijk in om zijn angsten te overwinnen, waardoor de moraal van ‘ouder worden is niet erg’ er iets te dik bovenop ligt. Het was spannender geweest als de makers voor een minder braaf einde hadden gekozen.

Desalniettemin biedt De grote puntje puntje show een vermakelijk uurtje theater, waarin de kinderen en hun ouders genoeg inhoud en frictie meekrijgen om nog lang over na te praten.

Foto: Fouad Hallak