Mezzosopraan Ekaterina Levental kan werkelijk alles zingen en prachtig ook. Zij speelt en zingt in vele grote en kleinere operavoorstellingen. Toch noemt zij zichzelf nu liever ‘performer’ dan zangeres of harpiste. In haar nieuwste solovoorstelling Schoppenvrouw vertelt zij, speelt zij, is zij zichzelf, haar eigen oma en nog vier sterk verschillende vrouwen, een prestatie van formaat. (meer…)
Ekaterina Levental hoef je maar één keer te horen zingen of te zien spelen of allebei tegelijk om te beseffen wat een geweldige theaterpersoonlijkheid zij is. Ik zag haar tot nu toe indringend in Klaagliedjes van Boudewijn Tarenskeen en Eisler on the Go van Paul Oomens. Maar je komt heel dichtbij haar in De grens waarin zij vertelt over haar eigen leven.
Vijf repen wit papier, een ouderwetse microfoon en een harp. Meer hebben Ekaterina Levental en regisseur Chris Koolmees niet nodig voor de enscenering van De grens, de kleine muziektheatervoorstelling waarin de zangeres een belangrijke episode uit haar leven vertelt: haar aankomst in Nederland als niet zeer gewenste zestienjarige vluchteling uit Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan, onderdeel van de voormalige Sovjet Unie. Levental vertelt, acteert en zingt, zichzelf begeleidend op de harp, in het Nederlands, Russisch, Italiaans en Jiddisj.
Zij vertelt niet het verhaal van een zielige vrouw die voortdurend het slachtoffer is. Het is juist een heel sterke vrouw, die in staat is te vechten tegen haar lot, te liegen als dat moet en die vooral kan dromen. Zij wil muzikant worden, zangeres, en is bereid daar veel voor op te offeren. Mannen willen haar graag helpen, maar vragen daar een hoge prijs voor: dat zij bereid is afhankelijk van ze te zijn en haar dromen op te geven.
Zij is met haar joodse moeder, niet-joodse stiefvader en drie halfbroertjes in een Nederlands asielzoekerscentrum terechtgekomen. Zij is de enige die Engels spreekt en moet daarom het woord doen, ze moet daarbij antwoord geven op slinkse vragen die zijn bedoeld om ze als vluchtelingen tegen te houden. Ten slotte, na vele jaren wachten, mogen ze, als door een wonder, in Nederland blijven.
In Haaksbergen krijgen ze een woning, waar zij kan studeren. Als dat bereikt is, sterft haar stiefvader plotseling aan een hartaanval, alsof hij zichzelf heeft opgeofferd voor zijn gezin. Dat zij haar droom heeft waargemaakt zien wij aan deze voorstelling, die wordt gekadreerd door het beroemde Slavenkoor van Verdi, waarin de naar Babylon verbannen joden dromen over een toekomst in het beloofde land.
Levental maakt zich zo tot symbool van al die vluchtelingen die zoveel zouden kunnen bijdragen aan Europa, maar die worden tegengehouden, ontmoedigd, afgemat, murw en monddood gemaakt. Zij eindigt haar voorstelling met een oude schlager van Harry Bannink en Eli Asser uit ’t Schaep met de vijf poten: ‘We zijn toch op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar?’ Haar imitaties van de Nederlandse zangers zijn meesterlijk, maar het klinkt vooral superieur ironisch.
Foto: Eric Brinkhorst
Héél mooi verslag ! De recensent heeft oprecht geluisterd en de boodschap begrepen ! Deze voorstelling kan (en zou eigenlijk zelfs ‘moeten’) aan iedereen aangeraden worden…!
Ekaterina is het levende bewijs van de creatieve rijkdom die wij aan immigratie te danken hebben
ja na ‘de weg’ dat ons erg geraakt heeft is ‘de grens’ een noodzakelijk vervolg. Prachtig, verdrietig en hoopgevend, integer: in een woord: gaan!
“De weg” was een voorstelling die mij kippenvel bezorgde en de tranen stonden in mijn ogen. Niet alleen het verhaal, ook Ekaterina’s stem beroerde mij diep en sneed door m’n ziel. Overweldigend krachtig en ontroerend zacht. Als oude harpiste kan ik wel zeggen dat ze meer dan fantastisch harp speelt. Evenwichtig met een prachtige volle klank.
Ik zie uit naar de volgende voorstelling “de grens”
het was een mooie, boeiende voorstelling. En één van de betere keren van ons Kunst in de Kamer programma. Ekaterina dank en veel succes.