Kruimeltje, De brief voor de koning, Wiplala, Nijntje, Floddertje – bekende kinderboeken vormen een dankbare bron van inspiratie voor de theater- en musicalwereld. Het gezelschap Theater Terra is ook bekend met deze formule en brengt na eerder o.a. Kikker en Dolfje Weerwolfje nu De Gebroeders Leeuwenhart als poppentheatermusical. Dit wereldberoemde boek van Astrid Lindgren, geschreven in 1973, over de avonturen van de broers Kruimel en Jonathan, laat nog altijd de harten van kinderen en volwassenen sneller kloppen. Een perfecte basis voor een pakkende voorstelling, zo lijkt het.

De Gebroeders Leeuwenhart is oorspronkelijk een bijzonder gelaagd verhaal over dood en dapper zijn, over de strijd tussen goed en kwaad, en over wat groot worden betekent. Hoofdpersoon is de zieke Kruimel die door zijn stoere grote broer naar het land Nangijala wordt geroepen. Een paradijselijk oord, waar Kruimel niet meer ziek is. Maar ook in dit paradijs woedt het kwaad en Kruimel en Jonathan trekken ten strijde. Verraders, wreedaards, een slang en een draak, alles lijken ze aan te kunnen. Tot het droeve en tegelijk intens troostrijke einde een blik op het hiernamaals biedt.

Theater Terra brengt dit rijke verhaal nu in een sneltreinvaart op de planken. Lichtvoetig, net als de pop van Kruimel, die door Wesley de Ridder vaardig wordt bespeeld. De andere vier leden van de jonge cast spelen de overige personages, zowel als pop als in kostuum. Ze zijn soepel op elkaar ingespeeld en de scènes vliegen voorbij. Hun stemmen klinken lekker melodramatisch, zoals het echte musicalsterren betaamt. Het probleem is echter: als acteurs weten ze niet te boeien. Zij slagen er niet in de uitdrukkingsloze poppen het drama mee te geven dat het stuk in ruime mate biedt. Pim Wessels als Jonathan doet af en toe een dappere poging maar strandt in de veelheid aan handelingen die hij daarbij moet uitvoeren. Alles moet snel-snel, waardoor diepere verhaallijnen geen ruimte voor ontplooiing krijgen.

Ook de vormgeving stelt teleur. Afgezien van het inventieve bos van zwiepende klimtouwen zijn de geschetste beelden nogal eenduidig. Na tien keer duiven van wit gehandschoende handen te hebben zien fladderen, snak je naar een meer verrassend vormgegeven dier. Dan levert een lap stof met twee gele lampen erin, de draak met zijn brandende ogen, niet de gewenste spanning op. De overige poppen zijn degelijk en functioneel maar raken of ontroeren niet.

Script, muziek en liedteksten van deze musical werden al in 2007 gemaakt bij M-Lab. Die productie oogstte destijds lof, met name door het ontroerende spel en de inventieve vormgeving. Laten dat nu juist de elementen zijn die hier ontbreken. De Gebroeders Leeuwenhart is een gladde wervelstorm die niet beklijft.