Na vierenveertig jaar maken de mannen van Toneelgroep Het Volk opeens bij hun ‘afscheidsvoorstelling’ muziektheater. Wigbolt Kruijver en Bert Bunschoten spelen twee oude mannen die in een sanatorium hun laatste dagen slijten. Beide acteurs zijn tegen de zeventig jaar oud, maar hun speelhonger is onveranderd groot.

De bezoeking is aangekondigd als hun laatste reisvoorstelling. Bunschoten en Kruijver kunnen nog geen definitief afscheid nemen. Beiden willen geen lange tournees meer, maar kortlopende nieuwe producties sluit het duo niet uit.

Bunschoten speelt operadirigent Harderwijk, die vlak voor zijn dood zijn droom waarmaakt door eindelijk La Traviata in te studeren. Die kans doet zich voor als hij in het sanatorium amateurzanger Roest ontmoet die het beroemde drinklied ‘Libiamo ne’ lieti calici‘ uit zijn hoofd kent. De twee oude mannen raken verstrikt in Verdi’s beroemde opera.

De bezoeking is een nieuwe toneeltekst, geschreven door Minke Kruijver met hulp van Steef de Jong. Dat is een verrassende keuze van Toneelgroep Het Volk, dat vooral bekend is van hun zelf ontwikkelde genre dat zij passend ‘literair volkstoneel’ noemen. Het oneindig geploeter van de gewone mens typeert in hoge mate de personages die hun stukken bevolken. Dat is in De bezoeking niet anders, maar door de vorm ook weer wel.

Wigbolt Kruijver is als zanger Roest aandoenlijk en komisch met zijn eindeloze gerochel. Bunschoten heeft als dirigent ernstig last van de ziekte van Korsakov, maar beiden werken zich uit de naad om de concertante uitvoering van La Traviata tot een goed einde te brengen. Minke en Karlijn Kruijver, dochters van Wigbolt, spelen verschillende rollen, onder meer als schoonmaker en moeder.

Het getuigt van veel moed om met De bezoeking een totaal ander soort productie te brengen dan wat we van hen gewend zijn. Eigenlijk kan alleen Karlijn Kruijver goed zingen, maar dat staat een amusante voorstelling niet in de weg. Sterker nog, het uitgestreken smoelwerk van een zingende Wigbolt Kruijver is onbetaalbaar. Zijn vrouw Ernie maakte enkele fraaie maskers die net als enkele andere rekwisieten sterk lijken op wat Steef de Jong in zijn inmiddels vermaarde solovoorstellingen laat zien.

De tekst gaat een fraai spel aan met werkelijkheid, fictie en het libretto van La Traviata. Soms wordt het wat te melig, maar dat wordt vergoed door het zichtbare speelplezier en de leuke aankleding. De bezoeking is niet de beste voorstelling van Toneelgroep Het Volk, maar de gedurfde keuze maakt het tot een gedenkwaardig en ook origineel afscheid. Totdat ze toch nog weer eens terugkeren. Want dat gaat natuurlijk gebeuren. Die gretigheid en de eigenzinnigheid van de mannen van Toneelgroep Het Volk maakt hen ook na zeker vijfduizend gespeelde voorstellingen nog steeds uniek.

Foto: Jan Heijer