In de solo Data zet choreograaf Giulio D’Anna het verstand tegenover het emotioneel beladen lichaam. Vrij letterlijk put de solo uit de surrealistische korte film The Perfect Human (1967) van de Zweedse antropoloog Jorgen Leth.

Links op de achterwand zien we de droge cijfers van data geprojecteerd: lengte, gewicht, hartslag et cetera. Rechts in de hoek beweegt iets, een lichaam of een hoopje kleren. Het is niet meteen te ontwaren wat het is. Langzaam spreidt een vogelachtig figuur de vleugels, of zijn het armen? Uiteindelijk is het silhouet van een mens te ontwaren, maar dat duurt even.

Data kent een mysterieus begin en helaas is dat ook meteen het boeiendste deel van de solo van choreograaf Giulio D’Anna. In de vijfendertig minuten dat Data duurt zien we een man met zichzelf worstelen, terwijl een stem een vrij droog observerend commentaar geeft op zijn handelingen. Het is de vrij letterlijke vertaling van Leths korte film, die precies hetzelfde principe kent. Een man zit gevangen in zijn emotie, dat is de essentie van het gegeven dat zowel Leth als D’Anna laten zien. Maar het lukt D’Anna niet om een goede theatrale vertaling te vinden van de film.

Met zijn expressieve bewegingstaal laat D’Anna de emotie direct al zien en dat geeft helaas maar weinig ruimte, noch voor de verbeelding, noch voor een ontwikkeling. De film bijt zich vast in een reeks dagelijkse handelingen die met verschillende camerastanden worden gefilmd en worden afgewisseld met korte geestige theatrale intermezzo’s. D’Anna volgt de commentaarstem van de film, maar heeft nergens houvast en kan ook de humor niet vinden. Hij dartelt wat rond, kijkt ernstig het publiek in en laat een vrij illustratieve exercitie zien.

Als het pak, net als in de film, uit gaat en D’Anna in onderbroek kronkelend over de vloer kruipt zijn we weer terug bij het dierlijke begin. Dat zijn lichaam een fascinerend landschap is, dankzij een flinke scoliose, wisten we al uit eerder werk. Aan Data voegt het echter weinig toe. D’Anna eindigt zijn solo met geprojecteerde woorden op zijn lichaam en daarmee zijn begin en einde wel enigszins rond, maar wat de data nu precies voor rol hadden in deze solo blijft volstrekt onduidelijk. Een echte worsteling tussen het verstand en de emotie, zoals we in de film zien, heeft D’Anna niet kunnen vormgeven. Data blijft hangen in de illustratie en is vooral nog een onderzoek.