Een Parsifal hier, een Ring daar: met Wagners tweehonderdste geboortedag in het vooruitzicht (2013) dreigt een tsunami aan ‘heilige’ noten. De Nederlandse Opera nam alvast een voorschot met een weergaloos mooie uitvoering van Das Rheingold: de proloog van Wagners opera-mastodont Der Ring des Nibelungen (goed voor zo’n veertien uur muziek).
In 1997 ensceneerde Pierre Audi deze productie voor de eerste maal bij DNO en Audi’s Rheingold heeft nog niets van zijn glans verloren. Sterker nog: het toneelbeeld dat toen vernieuwend was blijkt zestien jaar later van een klassieke schoonheid. De twee bewegende vlakken van staal en glas, de uitbouw van het podium waardoor de zangers bovenop je snufferd staan te zingen, de bijzondere orkestopstelling, de sfeervolle belichting, kostuums: het is allemaal even suggestief en mooi. Het is een klassieker geworden die nog decennia mee kan en die zich kan meten met de mooiste producties uit Bayreuth of Salzburg.
Naar een tarnhelm zoek je trouwens vergeefs. Audi geeft die hele Germaanse goden- en dwergenbende juist een Griekse ‘look and feel’ waardoor het verhaal over de ontfutseling van het Rijngoud plotseling een plek krijgt tussen de grote Griekse mythes. Ook muzikaal beweegt deze productie zich met dirigent Hartmut Haenchen (die het werk zestien jaar geleden ook in première bracht) voor het Nederlands Philharmonisch Orkest op zeldzaam hoog niveau. Zo detailrijk, zo warm, gloedvol en toch vol spanning hoor je deze muziek niet vaak.
En wat een verzameling gouden strotten stond er op het podium, met als absolute uitschieters Stefan Margita als Loge en Anna Gabler als Freia. Subliem was ook de Wotan van Thomas Johannes Mayer (al was zijn stem mij een fractie te dun voor deze rol) en de Fricka van Doris Soffel. Eigenlijk past hier maar een advies: ga dat zien, ga dat horen! Kansen genoeg, want de vier delen gaan in de komende periode afzonderlijk in reprise en in 2014 vindt tweemaal een complete cyclus plaats in januari en februari.
(foto: Marco Borggreve)
