So You Think You Can Stoelendans is lastig te recenseren, omdat het eigenlijk vier aparte voorstellingen betreft. De gemene deler van deze collage is, zoals de ludieke naam doet vermoeden, de stoel. Deze figureert in de verschillende stukken op heel verschillende manieren, wat de conceptuele samenhang geen goed doet, maar ach.

Allereerst is er het stuk Nine Words van de choreograaf Ángel Rodríguez, waarbij de dansers uitgerust met rode sokken en zwarte tunieken het podium betreden. De techniek is ijzersterk en de choreografie kenmerkt zich door uitgedraaide benen en grote zwaaien met benen en armen, met af en toe een kwinkslag in de vorm van zich flexende en dan weer strekkende voeten. Het duet dat Rodríguez voor de gelegenheid toevoegde is zeer indrukwekkend, maar waarom hij de dansers laat schreeuwen blijft een raadsel. Naast de technisch hoogstaande dans doen de geschreeuwde woorden – waarschijnlijk zijn het er negen? – gekunsteld en ongemakkelijk aan.

Het daaropvolgende Painting van David Middeldorp is een soort gedanst trompe l’oeil. Het duet wordt gedanst tegen de achtergrond van een bewegende animatie die gaandeweg de dans steeds meer beïnvloedt. Een schilderij dat hangt in een jongenskamer stort zich uit over de vloer in Edvard Munch-achtige patronen, en een opkomende maan verbergt een dansend meisje. De geprojecteerde wereld hypnotiseert, maar leidt soms ook de aandacht af van de dans.

Het meest originele stuk van de avond is zonder twijfel Whim van Alexander Ekman, een superstrakke, jazz-achtige choreografie uitgevoerd op het stuk ‘Winter’ uit de ‘Vier Jaargetijden’ van Vivaldi. De bekendheid van het stuk in combinatie met de onklassieke bewegingen werkt verfrissend. Hier werkt gesproken tekst juist wel, omdat de dansers ‘als zichzelf’ vertellen.

Sluitstuk Purple Fools van Mauro de Candia maakt indruk vanwege de mooie visuele presentatie – galakleding, talkpoederwolken en diagonalen van rollende stoelen – maar laat in concept en bewegingstaal juist aan originaliteit te wensen over. De mannen verleiden de vrouwen en de vrouwen wijzen de mannen nuffig af, of corrigeren ze: een verhaaltje dat we wel kennen. Het is prachtig gedanst en duidelijk een tour de force voor de dansers, maar leunt te veel op referenties waarmee het altijd makkelijk scoren is: Broadway shows, muzikale klassiekers in een ander jasje, en slapstick.

Al met al is So You Think You Can Stoelendans een prachtig gedanste voorstelling. De aan perfectie grenzende uitvoering en de gevarieerde inhoud bieden een geweldige kennismaking met hedendaagse dans, bijeengehouden door de stoel zoals een nietje een stapel papier bijeenhoudt – maar wat geeft het?

Foto Nine Words: Hans Gerritsen