Het bos ligt zo goed verscholen tussen het Hilversumse Wasmeer en de Zwarteweg dat de routeplanner een verdwenen afslag aangeeft. Maar door spaarzame achterlichten van een andere verdwaalde auto te volgen arriveren we toch op de juiste verzamelplek in Lage Vuursche, voor de (verp)laatste voorstelling van het Holland Festival 2021: Dans la forêt van het Zwitserse duo Massimo Furlan en Claire de Ribaupierre.

De avond valt. Zonder enige vorm van kunstverlichting worden we overgedragen aan de gids van deze nachtelijke boswandeling: acteur Jeroen de Man (alternerend met de Engelstalige componist Kate Moore).

Waar De Man als voormalig kernlid van De Warme Winkel het theater geregeld op stelten wist te zetten, is hij nu de rust zelve. Met zachte stem geeft hij summiere informatie over het Smithuyserbos, zijn bewoners en karakteristieke dennenfamilies. Straks, belooft hij, zullen we geen dieren tegenkomen, alleen acteurs in de vorm van klimaatbestendige zilversparren, Amerikaanse vogelkersen, lariksen, cipressen, sitkasparren en rododendrons. En onszelf. Of we daarom vooral stil willen volgen en onze zintuigen willen openstellen. En oh ja, mochten we verdwalen, dan is deze schuine eik het verzamelpunt. Grapjas, in het donker lijken alle scheve bomen op elkaar.

In ganzenpas volgen we zijn brede rug. We lijken een geheim genootschap dat af en toe halt houdt tussen metershoge bomen. We kijken omhoog; de kruinen lijken zich inderdaad beschermend naar ons toe te buigen. Onze handen scheren langs scherpe naalden, zachte blaadjes en breekbare takjes. Onze schoenen veren op mos en ontwijken wortels en omgevallen stammen. Soms is het echt pikkedonker, dan vertrouwen we op elkaars verdwijnende silhouet en een liefdevol uiteenwijken van de begroeiing.

Wanneer plots een laagstaande maan door de hoge bomen schijnt, valt een prachtig palet aan grijs- en zilvertinten over het bos. Zandplekken, schorsstukken en glimwormen lichten op. Maar het gevoel in een sprookjeswereld te belanden blijft uit. Ook al verzorgt De Man halverwege een mysterieuze theateract in een monumentaal torentje met de naam Wolfsdreuvik (Wolfsheuvel), zo theatraal als de rondgang tijdens Furlans Blue Tired Heroes, vijf jaar geleden in Festival Spring, wordt het zeker niet. Wel wordt het tijdens Dans la forêt steeds gemakkelijker je thuis te voelen in het duistere woud, in het spoor van bosbewoner De Man (die na afloop ook achterblijft). Zelfs het kortstondig neervlijen voelt als een uitnodiging om er de complete nacht door te brengen.

Wat wel een schokkende nevenconstatering is van Dans la forêt: tot 22 uur ’s avonds verstoren talloze vliegbewegingen de nachtelijke rust in dit Smithuyserbos. Het is een komen en gaan van geronk. Het kan niet anders of dit geluid heeft een dramatisch invloed op het navigatiegedrag van nachtdieren. En zo ontpopt een goed verstopt bos zich als een schuldig landschap van een door de mens wreed verstoorde idylle.

Foto: Pierre Nydegger