Het ontroerendste moment is eigenlijk vlak ná de voorstelling. Bij de première van Dad, een solo door Nasrdin Dchar, roept hij bij het applaus niet alleen regisseur Floris van Delft en de vormgevers naar voren, maar ook zijn oude vader Mohand Dchar. De man die al op zijn veertiende een eigen handeltje in pipa’s (zonnebloempitten, die ook Nasrdin voor aanvang van de voorstelling verkoopt) en snoepjes had en toch zijn moederland Marokko verliet om in Nederland keihard te gaan werken om het leven van zijn familie een beetje beter te maken. Een zaal vol mensen van uiteenlopende afkomsten en leeftijden, die samen applaudisseren voor een doodgewone gastarbeider: het is ontroerend en hoopvol. En het bewijst dat Dchar er in de voorgaande anderhalf uur in geslaagd is om zijn boodschap over te brengen.

Dad is de tweede solovoorstelling van Nasrdin Dchar. Na de succesvoorstelling Oumi, over zijn moeder, staat nu niet alleen Dchars vader, maar ook zijn eigen vaderschap centraal. Nasrdin (‘Nas’ voor vrienden) vertelt over zijn afkomst, zijn jeugd, maar vooral over zijn kijk op de Nederlandse samenleving en de toekomst van dit land. Hij wil zijn bekendheid als acteur hoopvol inzetten en richtte de beweging IEDER1 op. Daarmee organiseerde hij vorig jaar een grootse bijeenkomst van saamhorigheid en verbinding, waar tienduizend mensen op afkwamen. Te weinig, te wit, te hoogopgeleid, kritiseert Dchar zichzelf. Maar toch: tienduizend mensen, verenigd in verdraagzaamheid.

Over dit alles en nog meer gaat Dad. Dchar kiest er een vrij traditionele theatervorm voor, waarin hij steeds zichzelf speelt en door een kleine verandering van houding, stem of kledingstuk (de muts van vader Dchar) wisselt van personage. Centraal in het decor staat een tafel die uit een berg zand steekt, met een stilleven met fruit erop. Het heeft iets oubolligs, hoewel het grappige details heeft. Ook aardig is dat de trap uit Oumi is hergebruikt. Maar het is bovenal functioneel in de ondersteuning van Dchars bevlogen verhaal. Want dat loopt als een trein. Dchar weet precies wat hij wil vertellen en wat hij bij zijn publiek teweeg wil brengen. Dat doet hij luchtig en vaardig, hij vertelt een voor velen herkenbaar en invoelbaar verhaal. Daarbij schuwt hij het effectbejag overigens niet, door de inzet van muziek en illustrerende geluidjes. Dat is op zich nog wel grappig, maat het illustratieve en sturende lichtgebruik is ronduit hinderlijk. Daar komt bij dat Dchar een nogal eenduidige stijl van acteren heeft, met weinig ‘mysterie’, wat de voorstelling minder subtiel maakt dan ik zou wensen.

Dad is daarmee theatraal niet zo interessant, maar wel zeer geslaagd in het overbrengen van een belangwekkende boodschap nu wantrouwen hoogtij viert: leef met een groot hart omdat dit je leven verrijkt.

Foto: Anne van Zantwijk