Queer als agendapunt heeft de voorbije jaren een aantal voorstellingen opgeleverd, met name in de omgeving van dans en performance, die een breed scala aan stijlen en benaderingen hebben vertoond, tussen uitnodigend en uitdagend, met uitschieters in activistische radicaliteit (Vincent Riebeek, Florentina Holzinger) en alle gradaties daartussenin. Maxime Dreesen, a.k.a. Tabooboo, voegt daar een presentatie aan toe die aangekondigd wordt als een kruising tussen TED-lezing, workshop en performance.

Het resultaat is een lichte, ietwat cabareteske voorstelling, of eerder: presentatie waar deels te verwachten thema’s de revue passeren. De lezing-elementen worden gevormd door informatie, bijvoorbeeld over de frequentie waarmee interseks-dieren voorkomen, de workshop-elementen bestaan uit vragen en opdrachten aan het publiek, en de performance-aspecten nemen verschillende vormen aan: de performer stort zich met energie en veel aplomb in een reeks acts. We zien hen optreden als zanger, draggy danser en als een poppenspeler met oversized zeepaard (die iconische rollendoorbreker uit het dierenrijk).

De vloer en de krukken, waarop het publiek in een cirkel om de speelvloer heen plaatsneemt, zijn belegd met kunstgras. We betreden kennelijk een arena, maar wel een artificiële arena waar spel en ernst in een strijd verwikkeld zijn om voorrang: het veld kan betreden worden door stoere atleten of dartele lammetjes. Achter de speler hangt een doek waar de tekst nothing to teach gevormd wordt van letters in wulpse vormen: wij worden dus gerustgesteld dat we niet belerend toegesproken zullen worden. Op een andere plek staat het XXL-zeepaard te wachten en iets daarvan verwijderd staat een hybride wezen, samengesteld uit onderdelen die in de presentatie door de performer verklaard worden.

Dat veel van het behandelde gedachtengoed zijn oorsprong vindt in het Angelsaksische (om niet te zeggen Amerikaanse) taalgebied, heeft tot gevolg dat een sizeable deel van de presentatie in het Engels is; het kan zijn dat dat de zeggingskracht ervan ondermijnt, maar mogelijk is ook het tegendeel hiervan waar en spreekt het een jeugdig publiek, gepokt en gemazeld in het cyber-engels, extra aan.

Countersex Education is eerst en vooral een persoonlijk statement in theatrale vorm. Als persoonlijk statement kun je als publiek individueel bepalen in hoeverre je met het betoog mee wilt gaan, en dat is de kracht ervan. De performer toont vooral wat de omarming van een queer lifestyle met hen doet en raadt eenieder aan eenzelfde pad af te leggen. Dat gebeurt op een open en uitnodigende manier. Dat clichés hierbij soms niet te vermijden zijn, is binnen de lichte en opgewekte vorm van deze presentatie een gegeven.

De presentatie eindigt verrassend in een reeks ongearticuleerde schreeuwen, tussen pijn, angst, genot, agressie en plezier in. Samen vormen ze het terrein dat je betreedt als je je openstelt voor een bestaan buiten de ingekleurde hokjes, zoals Dreesen aan het begin heeft verklaard en waar de speler in zijn presentatie een aantal voorbeelden van gegeven heeft.

Foto: Sean Van Echelpoel