Dat Thierry Smits een meester-choreograaf is in camp, wisten we al van vroegere producties. Naast meer thematische en puur esthetische voorstellingen, maakte hij dansvoorstellingen waarin hoge kunsten en kitsch samengingen in een virtuoos prikkelend dansspel van uitstekende dansers en danseressen. Erotiek en naakt werden niet geschuwd. Ook nu niet. Zijn Cocktails is een wervelende cabareteske show, bizar en vernuftig in compositie en bewegingspatronen.

Tegen de achterwand zitten ze, blote stralende goed gevormde ruggen van drie vrouwen en twee mannen. Ze zitten aan schminktafels voor spiegels. Naast hen staan rekken met kleren. In het uurtje dat volgt, zullen de artiesten aan deze tafeltjes schuiven om zich klaar te maken voor de twaalf volgende scènes. Ogen worden opgemaakt en afgeschminkt, heel wat jurken, broeken, slipjes worden aan- en uitgetrokken. Elke danscocktail heeft zijn eigen geverfde gezichten, zijn eigen kleurige outfit, zijn eigen attributen.

Dit is een cabaret zonder vileine woorden, dit is een cabaretvertoning met show en naakte lichamen zonder pluimen tussen hun billen, met lijven vol glittertjes in zilver en goud, met lappen stof die van de lichamen weg zwieren. Het is showtime, maar het is geen vrijblijvende show. Is dit showtime op een op drift geslagen schip? Staat deze show symbool voor een schipbreuk lijdende kapitalistische samenleving zoals op de flyer gesuggereerd wordt?

Actuele en maatschappelijke thema’s worden getoond, spottend, scherp, soms keihard. Een naakte danseres beweegt zich met jerrycans naar voren. Ze ontvlamt een aansteker. Haar lijf krimpt en balt zich samen tot zichtbare ribben, een skelet met wat vlees erom wringt zich in allerlei bochten. In een andere scène worden folteringen en vernederingen die we kennen uit de Abu Ghraibgevangenis verbeeld. Andere scènes zijn speelser maar daarom niet minder grimmig. In een dansstuk zijn dansers en danseressen op de muziek van ‘Should I stay or should I go’ (The Clash) met babypoppen in de weer. Moeten we voor de baby blijven of niet, lijken ze grappig en speels uit te drukken. We zijn dan wel de verwekkers, maar wat zou dat? Er wordt met de poppen gegooid en gesmeten om ze dan lieflijk met het hoofdje gedraaid naar het publiek en met de duimpjes omhoog achter te laten.

Daarna volgt nog een scène met poppen. Deze keer zijn het handpoppen in een nachtmerrie. De naakte danseressen met in elke hand een handpop schreeuwen en vluchten voor een boze donkere man die ze allemaal neer maait. Hoe meer de voorstelling vordert, hoe frivoler en luchtiger het eraan toe gaat. De drie vrouwen grijpen bladblazers en als macho’s blazen ze om zich heen. Leuke beelden leveren de rechtop geblazen haren of de trillende borstjes. Het eind van het uurtje cabaret is een op de lachspieren werkende verbeelding van een orgie. Amuseren wij ons met seks kapot?

Cocktails is choreografisch, danstechnisch en ritmisch virtuoos en oogstrelend. Het is een kijkspel van de fysieke verrukking, van de dolle gekte van het lijf. Het is heerlijk burlesk en wervelend, maar het is ook dansen op de vulkaan.

Foto: Hichem Dahes