Hoe gaat een vriendenclub om met zeer ernstige tegenslag? Niet zo goed, in het geval van Cocktails, een nieuw stuk van Philip Walkate. Daarin zoeken vijf vrienden manieren om hun leven te plooien rond het gegeven dat een van hen in een rolstoel terecht is gekomen. Van saamhorigheid is nauwelijks sprake, verwijten vliegen over en weer. Ondanks de uitstekende acteurs is Cocktails een tamelijk onevenwichtige voorstelling geworden.

Vijf oude vrienden vieren de aanstormende midlifecrisis van één van hen: voormalig surfkampioen Freddy wordt morgen veertig. Ze heffen het glas in de coole strandtent met cocktailbar die Freddy zelf runt. Tussen de sloophouten bar en de hippe strandstoeltjes (decorontwerp: Marjolein Ettema) zetten ze het op een zuipen. Een tragisch ongeval zet hun levens echter op zijn kop. De rest van het stuk zijn de mannen bezig met zoeken naar nieuwe doelen en evenwichten. Daarbij zijn de vriendschappen niet meer vanzelfsprekend.

Het is een vreemd gezelschap, dit vriendengroepje. Ze vertonen ernstig corpsballengedrag, inclusief afzeiken en slechte moppen. De bedoeling is dat deze mannen van oudsher een surfclubje vormden, maar het zijn wel heel erg géén gelijkgestemde geesten. Daarvoor liggen beroepen, carrières en standpunten te ver uit elkaar.

Hoewel de plot niet onaardig is en verrassende wendingen kent, is Cocktails geen well made play. Walkate schetst karikaturale, nogal oppervlakkige personages. Het brallende financiële genie dat opschept over zijn chique reizen. De linkse journalist met lederen boekentas. De freelance reclameman die geen deuk in een pakje boter slaat – enzovoort. Bovendien maken de personages nauwelijks een ontwikkeling door, terwijl er in de plot een aantal jaren verstrijken. Alleen de onfortuinlijke, gehandicapte Freddy verandert wezenlijk, van een wat sukkelige veertiger in een hartverscheurend tragische gehandicapte.

Dat Cocktails niettemin een prettige avond toneel is, is te danken aan de regie en de uitstekende acteurs. De grootste verdienste van regisseur Victor van Swaay is dat hij zijn acteurs continu laat dóórspelen: iedereen blijft door alles heen in character. Alle spelers blijven continu scherp. Luisteren, reageren, lol en woede worden daardoor geloofwaardig.

Matteo van der Grijn en Tijn Docter zijn bijna onwaarschijnlijk naturel als respectievelijk de gesjeesde reclameman Alex en de journalist Lucas. Vincent Croiset is prettig ongemakkelijk in de rol van de patserige ondernemer Bruno. Hij zit nooit rustig en onderhuids flakkert tussen hem en de mislukte Alex voortdurend de haat op.

Het personage van chirurg Vincent is niet goed uitgewerkt en heeft daardoor onvoldoende diepgang. In de vaardige handen van David Lucieer is de chirurg een schutterige bleekneus. Hij zet zichzelf op slot door zijn handen in zijn zakken te stoppen. Laat hij die handen vrij, dan fladderen ze voor zijn gezicht, frunniken ze ongemakkelijk aan zijn neus.

Hoofdpersonage Freddy (Xander van Vledder) heeft een erg lange, vlakke aanloop nodig voordat hij tot leven komt. Een vreemde stijlbreuk in dit verder realistische stuk zijn de monologen van Freddy. Hij doorbreekt de vierde wand in terzijdes richting de zaal. Daarin deelt hij informatie over zijn leven met het publiek, of hij vertelt hoe het is om in een rolstoel te zitten.

Op een enkel moment na, lijken die terzijdes Van Vledder ook uit zijn concentratie te halen. Er is een groot verschil tussen de Freddy die omgaat met zijn vrienden en de Freddy die de zaal bijpraat. Die monologen voegen inhoudelijk ook weinig toe; het hadden net zo goed dialogen met een van de vrienden kunnen zijn. Pas als Van Vledder uit zijn plaat mag gaan van ellende is zijn monologue intérieur de moeite waard om naar te kijken.

Cocktails wordt deels gemaakt door het team dat voor de succesvolle productie Wijn (2018) tekende. Ook dat stuk werd geschreven door Philip Walkate, geregisseerd door Van Swaay en geproduceerd door Hummelinck Stuurman Theaterbureau. Ook in die voorstelling zette Vincent Croiset de lompe hork neer. Cocktails zit minder geraffineerd in elkaar dan Wijn. De voorstelling is onevenwichtiger. Desondanks is Cocktails vanwege de haakse hoeken in de plot en het sterke spel een fijne voorstelling geworden.

Foto: Annemieke van der Togt