De utopie blijft een tot de verbeelding sprekend onderwerp in literatuur en theater. Ook voor Maas, waarvan voorganger Theatergroep Max. de nieuwe wereld al twee keer eerder onder de loep nam, in De vijfde kamer en Paradiso, stad van de toekomst. Na al het gesomber over de kunst lijkt de tijd weer rijp voor toekomstdromen. In City of dreams is het vertrouwen in verbetering groot.

 Voor Maas breekt in elk geval een nieuwe tijd aan. De Rotterdamse jeugdtheatergroep is vers ontstaan uit Theatergroep Max., Siberia en De Meekers. Maas heeft ook een nieuw gebouw: het prachtige, flexibele onderkomen dat verweesd achterbleef na de onvrijwillige euthanasie op het Onafhankelijk Toneel.

Alles is nieuw, en de voorstelling gaat daar ook  over. Drie professionele krachten (Romana Vrede, Jolanda Spoel en musicus Luc van Loo) en elf leerlingen van de MBO Theaterschool spelen scènes die doorkijkjes geven naar de wereld van morgen. Ze barsten daarbij vaak en graag in verdienstelijk gezang uit.

De feelgoodvoorstelling City of dreams voor iedereen vanaf negen jaar is ook een kennismaking met het gebouw. De kijkers, opgedeeld in vier groepen, lopen eromheen en komen in veel hoekjes terecht. Romana Vrede is een prettige gids bij het nieuw leren kijken en denken. Ze mobiliseert enthousiasme en improviseert soepel op wat zich in de omgeving aandient. Witte auto’s bieden in de toekomst gratis ritjes aan en bij mensen met witte kleren kun je altijd terecht voor advies. In de bosjes en op straat houden acteurs inspirerende bordjes vast. ‘Komt goed.’ ‘Houd moed.’ ‘ik vind het ook lastig.’ ‘Ga ervoor.’ Daarna komt het publiek in een klaslokaal voor een oefening in ruim denken, op de markt, bij de wonderfontein, in het restaurant en de droomkamer.

Wat leren we daar? Afval bestaat niet, spijkerbroeken willen ook met respect behandeld worden, sprinkhanen kun je beter opeten dan dat zij jouw oogst verslinden, er valt nog zoveel te leren van de natuur. Je kunt de toekomst veranderen als je maar wilt.

De ideeën zijn niet enorm nieuw of opzienbarend. Waar het om gaat, en daar is de voorstelling van doortrokken, is de instelling van mensen. Daar hangt de toekomst van af. Een groot deel van City of dreams draait dan ook om empowerment, zelfbewustzijn en aandacht voor elkaar en de wereld. Oefeningen zetten het publiek aan het denken. Dat gebeurt iets te vaak op ongeveer dezelfde manier. De aangename muziek is een smeermiddel voor onderling contact en communicatie.

De voorstelling mondt uit in een soort dans om de meiboom van een glanzende toekomst. Beetje soft? Het werkt wel. Moniek Merkx heeft een team gemaakt van de profs en stagiairs. Ze doet met haar grote club precies wat theater moet doen: van mensen die elkaar niet kennen voor even een gemeenschapje maken doordat ze samen iets meemaken.

Foto: Phile Deprez