Het anarcho-vrolijke Circusbende Festival is perfect op z’n plek op het NDSM-terrein, een van de laatste rafelranden van Amsterdam. Drie jaar lang heeft het festival daar weer en wind (een hittegolf en een tornado over het IJ) en corona getrotseerd. Na het openingsweekend in Amsterdam Noord volgen dit keer ook nog weekenden in het Erasmuspark in Amsterdam West en het Flevopark in Amsterdam Oost. Deze fijn aangeharkte stadsparken kunnen zo’n bruisend circusshot goed gebruiken.

Op hun strooptocht langs internationale circusfestivals en eindexamenavonden van Nederlandse circusopleidingen hebben Do Verschragen en Chiva Bons, het organisatorisch brein achter Circusbende, zoveel acts binnengehaald dat elk stadsdeel een vrijwel compleet ander bomvol programma voorgeschoteld krijgt. Alleen Coup de Bende, een samenwerkingsverband van circusvrouwen uit grote gezelschappen als Cirque Pardi of Cirque du Soleil, is zowel in Noord als tijdens het slotweekend in Oost te zien. Deze vrouwen zorgen voor een sterk programma met een origineel messenduet, acrobatiek en een spectaculair cloudswingnummer, een touwschommel hoog in de lucht.

Op meerdere podia is in de drie stadsdelen een mix te zien van internationaal gevestigde groepen, nieuw talent dat de kans krijgt onder de noemer Kers Vers en muzikanten die van straat zijn geplukt of uit de vriendenkring van de twee circusdirecteuren komen. Voor een aantal voorstellingen moet een ticket worden gekocht, andere zijn gratis of er wordt rondgegaan met de hoed.

Kwalitatief doet geen enkel weekend onder voor een ander en overal komen kinderen aan hun trekken met aardige knutsel- en verkleedworkshops, maar de bezoekers in Noord werden wel erg verwend met het Braziliaans-Franse duo Soralino. Gekleed in suffige grijze regenjassen jongleren ze uitmuntend met knotsen, maar ze hebben vooral een unieke act in handen met het spelen met kartonnen dozen. De manier waarop zij een toren tot aan de nok van de NSDM-loods bouwden (deze voorstelling moet wel binnen worden gehouden, want een zuchtje wind kan funest zijn) was zowel adembenemend als oergeestig.

Maar goed, bezoekers in het Erasmuspark krijgen bijvoorbeeld weer het duo Sacékripa te zien, twee stevige kerels die op een wiebelend bootje hun caperiolen uithalen. En in het Flevopark kan men genieten van het jongleurtrio Piti Peta Hofen, dat aan de organisatie meldde dat ze hun voorstelling kunnen aanpassen aan regen, storm en vulkaanuitbarstingen. Het moderne, alternatieve circus blijkt in staat om oude circusvaardigheden een totaal nieuwe kleur te geven.

Een heel bijzondere verschijning in de programmering was Pieter Post. Deze zonderlinge straatartiest brengt in zijn programma Niets doen is hard werken een ode aan lui zijn. Het Nederlands kent vele woorden die rust of zelfs verveling uitstralen, zoals duimen draaien, treuzelen, slenteren, dagdromen, soezen, mijmeren of lapzwansen, maar de mens lijkt toch vooral een vat vol onrust. Post liet met zijn stapel van 35 boeken zien dat er al heel wat over niets doen is geschreven de afgelopen eeuwen, maar dat het een talent is dat maar weinigen beheersen.

In navolging van de dichter Gustave Flaubert die zijn hectische tijd bestreed door met een schildpad door Parijs te lopen, laat ook Post een half uur lang een schildpad over een plank lopen, begeleid door speeldoosgepingel. Hij vond het een topprestatie dat vrijwel niemand uit het publiek gefrustreerd is weggelopen. Met andere woorden, hij heeft even een zen-moment tot stand gebracht. Een gedurfd, maar zeer geslaagd experiment. Niet geschikt voor kinderen, want die draaiden op de eerste rij helemaal door van ongeduld.

Publiek dat deze zomer de grote muziekfestivals mist kan op het Circusbende Festival ook zijn hart ophalen. In Noord waren Sophie Straat en haar gitarist/accordeonist Wieger Hoogendorp de absolute hit. Door de manier waarop deze felle levensliedzangeres haar set opbouwde hoorden we eerst de kleindochter van Johnny Jordaan, vervolgens een (leuke) dochter van André Hazes en tot slot (in het feministische nummer ‘Tweede Kamer’) het nichtje van Henny Vrienten. Wat een zalige bak energie, ondanks haar verkoudheid zong Sophie Straat met stadionbereik.

Foto Soralino: Karine Puyot