Circus Charms is een vrolijke en charmante voorstelling voor zeven jaar en ouder. Dat betekent nu inderdaad van 7 tot 77 of als je wilt 107 jaar. Frank en René Groothof zelf zijn intussen ook al wat oudere mannen met grijze haren geworden, maar ze kunnen nog steeds doorgaan voor de jonge broertjes die ze eens waren en het wordt daardoor alleen maar charmanter en ontroerender.

Ze werken voor Circus Charms samen met het Ensemble Seasession, een ‘bevlogen kamermuziekensemble, dat in variabele bezetting muziek uit alle tijden speelt’. Die maken met diverse instrumenten zoals fluit, hobo, hoorn, viool, cello, bas, slagwerk en piano een vaak schitterend geluid. En de musici acteren ook nog eens op geestige wijze mee met de broers Groothof en soms dwars tegen ze in.

Je kunt het resultaat op minstens drie manieren bekijken en het is op alledrie de manieren even leuk. Het gaat inderdaad om twee broertjes die elkaar voortdurend dwars zitten en aftroeven, en daarmee met elkaar en met de musici een onderhoudende voorstelling opbouwen. Die voorstelling gaat vervolgens over een circusdirecteur (Frank Groothof) die met veel aplomb zijn wereldberoemde nummers aankondigt en daarbij vanuit het publiek telkens in de rede wordt gevallen door een bejaarde bezoeker (René Groothof), die vindt dat hij het allemaal veel beter en leuker en spannender kan doen. Dat gebeurt met de meest minimale middelen. En ten derde is het ook een hommage aan de vreemde gedachtenspinsels van de Sovjet-Russische absurdist Daniil Charms (1905-1942), wiens grappige en onverwachte teksten de basis vormen van de voorstelling.

De feestelijke première vond plaats in jeugdtheater De Krakeling, dat net is verhuisd uit de Amsterdamse binnenstad naar het Westergasterrein, dat met z’n vele terrasjes in coronatijd bijzonder gezellig is geworden. Het fabrieksgebouw is mooi verbouwd en heeft de informele Krakeling-sfeer gelukkig weten te behouden.

Lynne Leegte heeft voor Circus Charms een nonchalant circusdecor ontworpen waar het wasgoed tussen de feestelijke slingers hangt. Haar kostuums hebben dezelfde absurde tik als de teksten: rare frutsels, felle kleuren, mannen in dameskleding. Een belangrijke toevoeging vormen de animatiefilms van Sjeng Schupp, die op een fraaie manier de gevaarlijke circustrucs laten zien, die met veel bombarie worden aangekondigd.

Natuurlijk zijn de broers Groothof onweerstaanbaar grappig, maar ook de acht musici mogen er zijn. Ze acteren mooi absurd en spelen vrolijke muziek uit de Sovjet-Russische jaren twintig, toen er in Rusland aanvankelijk nog onbekommerd vrolijke avant-garde muziek kon worden geschreven door jonge componisten als Vladimir Desjevov, Alexander Mosolov, Arno Babadjanian, Aleksej Zjivótov, Leonid Polovínkin, Michail Gnesin en Dmitri Sjostakovitsj. Er is aandacht voor de Russische sfeer, niet voor de tijd: er zijn geen hints naar de opkomst en teloorgang van de Sovjet-Unie. Het hele idee is van pianiste Pauline Post, die ook een aantal arrangementen maakte en de zakelijke leiding heeft. Aike Dirkzwager deed de eindregie.

Mijn kleinzoon Rowan zei na afloop quasi-plechtig en in stijl: ‘Het is duidelijk dat dit een diepere bedoeling heeft die heel komisch is verpakt.’ Wat precies die diepere bedoeling was kon hij niet vertellen, maar hij en zijn broertje Ilay hadden zich heel erg geamuseerd. En misschien ook wel iets herkend in die twee broertjes Groothof, die elkaar de loef proberen af te steken, maar uiteindelijk alleen met z’n allen tot dit fraaie resultaat kunnen komen.

Foto: Hans Hijmering