Als hij twee willekeurige toeschouwers vraagt hun toekomstdroom met ons te delen, wil er eentje graag een verre reis maken en de ander zou eens willen heliboarden. In Choice legt illusionist Niels Houtepen een grote rol weg voor zijn toeschouwers en zijn onnavolgbare illusie-acts. Van de inhoud moet deze ultrakorte Paradevoorstelling Choice het echter niet hebben.

Houtepen houdt met zijn voorstelling een pleidooi voor authenticiteit. Helaas uit zich dat uitsluitend in platitudes als ‘durft te vertrouwen op je gevoel en intuïtie’, ‘het wordt pas interessant als je uit je comfort zone durft te gaan’ en ‘in kwetsbaarheid ligt een schat aan rijkdom’.

Gelukkig compenseert Houtepen dat inhoudelijke hiaat met een scheutig aantal illusie-acts, die stuk voor stuk goed werken in de zeer intieme setting op de Parade. Het publiek wordt er volop bij betrokken en de acts zijn kort, helder, sober doch steeds spectaculair. Het is jammer dat Houtepen niet meer aandacht heeft besteed aan de inhoudelijke omlijsting, maar uiteindelijk krijgt het Paradepubliek wel waar het waarschijnlijk voor komt.

Zijn oma had een kistje dat altijd gesloten was, en toen Houtepen als kind vroeg wat erin zat, zei zijn oma dat het geheim was. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt; de jaren daarop bleef hij vragen of hij in het kistje mocht kijken, maar altijd was het antwoord nee. Pas jaren later, na haar dood, deed Houtepen het deksel open. Hij vond een ander kistje, met daarin een klein portemonneetje, waarop stond dat ze toch gezegd had dat hij er niet in mocht kijken.

Niet toevallig heeft Niels het kistje vanavond bij zich. Het is gericht aan de toeschouwers aan wie hij eerder vroeg wat hun dromen waren. Ga die verre reis maken, en ga heliboarden, staat er op een klein briefje in het portemonneetje. Choice is een lekkere feelgood-snack voor tussendoor.