Na acht jaar weer terug in de theaters: Suver Nuver. Peer van den Berg roept het diverse keren. Ook bij Dette Glashouwer en Henk Zwart is goed te zien hoe zeer de eigenzinnige mimers genieten van hun hernieuwde samenwerking. Het vijfentwintigjarig jubileum van de Parade bracht hen twee jaar geleden weer bijeen, waarna de groep in 2016 opnieuw present was op het reizend festival. Met de ingrediënten van die twee voorstellingen is nu met eindregie van Moniek Merkx Casino Royale 2.0 ontstaan.

Dette Glashouwer maakte na het einde van Suver Nuver in 2010 solovoorstellingen over geld, en noemde dat stand up economy. Zij vertelt in de openingsscène dat ze het nu graag over pensioenen wilde hebben, maar dat Henk Zwart en Peer van den Berg daar maar matig enthousiast over waren. Wat volgt is een wonderlijk doch amusant amalgaam van beeldende scènes uit het rijke oeuvre van Suver Nuver, afgewisseld met pensioenweetjes en persoonlijke observaties en herinneringen van de drie mimers. Zo komen we te weten dat Zwart zijn huis inmiddels heeft afbetaald en geen stress heeft over geld, dat Van den Berg na zijn scheiding een jongere vrouw met kinderen heeft, waardoor hij zijn eigen mantelzorg heeft georganiseerd, en dat Gashouwers leven door vrienden in natura wordt gesponsord.

Nadat aangevangen is met enkele vragen van Glashouwer aan het publiek over pensioenen, is er een prachtige scène waarin de drie liggend uit kartonnen dozen kruipen. Zwart weet met veel pijn en moeite en met twee stokken overeind te komen. Van den Berg komt de doos uit met een looprekje. Mooi in beweging en prachtig in stunteligheid. Daarna zien we de drie gehuld in incontinentieluiers in een hilarisch staaltje bejaardenacrobatiek. Die beeldende kracht wordt daarna niet meer evenaard, maar het is wel erg leuk om scènes te zien uit onder meer Risk (1995), Popla (2000) en Vlees en bloed (2000).

Casino Royale 2.0 hinkt op twee gedachten. Er is fijne mime en het pensioenthema komt regelmatig terug, maar dat staat los van elkaar en er wordt niets uitgediept. Dat maakt de voorstelling wat onevenwichtig, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de aangename terugblik op de carrière van Suver Nuver.

Foto: Jochem Jurgens