Onbevangen, op het ritme van een strakke puls rennen Nina en Nas rondjes om hun bedden. Op hun uitgelaten gezichten zit een vette glimlach geplakt die zich er niet makkelijk af laat poetsen. Deze meiden staan stoer en onverwoestbaar in de wereld, zo lijkt het. De knuffel of speelgoedpop is nooit ver weg, de garderobe is royaal. Het leven lacht ze tegemoet.

Maar groei gaat met oei. De meiden staan aan de vooravond van een grote verandering in hun tot nu toe zo onbekommerde bestaan. Ze worden brugpiepers! Opgewonden chatten ze met elkaar over hoeveel zin ze er in hebben, hoe super goed ze zich voelen. Nu ja, Nina dan. Nas lijkt wat terughoudender.

In Bye Bye Baby laat regisseur/performer Nastaran Razawi Khorasani met fysiek theater zien wat voor gevolgen het kan hebben als je in een volledig nieuwe situatie belandt, een situatie waarin alles vreemd en anders is. De mensen, de verwachtingen, de regels. Zo’n situatie waarin al je zelfvertrouwen plots kan verdwijnen als sneeuw voor de zon.

De twee vriendinnen reageren volstrekt verschillend op de veranderingen in hun leven. Nas (gespeeld door Razawi Khorasani) trekt zich diep in zichzelf terug, gaat zwarte kleren dragen en ontwikkelt een anti-houding. De boosheid druipt uit al haar poriën. Waar ze eerder nog liefdevol afscheid had genomen van haar lievelingspop, met een zorgvuldig ritueel, daar smijt ze het ding nu loeihard op de grond. Ook haar enige kamerplant moet eraan geloven.

Nina (gespeeld door Nina Fokker) is een ander type, meer de vleesgeworden blijheid. Op haar T-shirtjes, allemaal in lieve pastelkleurtjes, staan woorden als Love en Dream. Haar krijg je er niet onder, met haar vrolijk gekafte boekjes. Maar ook zij ontkomt niet aan de stress die haar nieuwe bestaan met zich meebrengt. Ze wil niet tekortschieten en gaat daardoor juist hypergedrag vertonen.

Het wordt in deze bewegingsvoorstelling voor toeschouwers vanaf tien jaar allemaal zeer aanstekelijk en herkenbaar in beeld gebracht. De kleine haperingen in de bewegingen van Razawi Khorasani die een voorbode zijn van haar transformatie van vrolijke achtstegroeper naar een boze prepuber, het nerveuze handengewapper van Fokker, die zichtbaar lijdt onder de door zichzelf opgelegde prestatiedwang. En dat alles voortgestuwd door een niet aflatende, stuwende beat. Als een soort metronoom, symbool voor het leven dat maar voortraast.

In de chats, die groot op de achtergrond worden geprojecteerd, wordt duidelijk wat voor schijnwereld de meiden voor elkaar ophouden. Want erkennen dat het niet zo heel erg supergoed en megavet met je gaat, nee, dat doe je niet op de sociale media. Totdat de bom barst en Ras in kapitalen haar vriendin het onderste uit de zak geeft. Waarnaar er een smoes volgt, en excuses. Want vriendinnen blijven het, ook als het even wat slechter gaat.

Het verhaal ontrolt zich zonder poespas, rechttoe rechtaan en dat is in dit geval geen enkel bezwaar. Bye Bye Baby is een snapshot, een momentopname van wat veranderingen in een leven teweeg kunnen brengen en hoe mensen daar verschillend op reageren. Razawi Khorasani noemt dat in een toelichting ‘transities’. Kunnen we afspreken dat we dat modewoord niet meer te pas en te onpas te gebruiken?

Foto: Nichon Glerum