Een decor dat uitgekiend is en multifunctioneel. Een hert dat een cursus wintermutsenbreien geeft. Honderden sneeuwvlokken, een levensgrote ijsbeer en last but not least twee inventieve buurmannen. Andreas Denk en Jordi Casanovas weten een bomvolle zaal te boeien, blij te maken en te ontroeren. Buurman in de winter is een supermiddag voor 5 tot 85+.

Het begint heel subtiel, het jonge publiek kijkt ademloos toe. Een mooie sterrenhemel, heel veel kleine lichtjes. Een stoere blokhut, ergens in besneeuwde bergen. Een klein gefiguurzaagd autootje dat voorbijrijdt in het raam. Een boompje, een botsing en twee wegwandelende mensjes. Gestommel, het slingerende licht van een zoekende zaklamp en daar zijn ze dan: de buurmannen zijn binnen.

Denk en Casanovas weten wat theatermaken is, de afgelopen twee decennia hebben ze hun sporen ruimschoots verdiend. Ze dansten bij diverse choreografen en in eigen werk, in binnen- en buitenland, voor jong en ouder publiek, op het toneel en op het witte doek. Vier jaar geleden ging het Hans Hof Ensemble helaas ter ziele, toen startte Denk Plan D. Uitgangspunt: voorstellingen maken waarbij het decor in de choreografie is geïntegreerd. Elk rekwisiet biedt kansen, elk object inspireert.

Een ijzersterke timing is hun sterkste troef, naast komische actie met een Laurel and Hardy-deadpanface. Spelscènes vloeien soepel over in dansfragmenten, en omgekeerd, en ondertussen wordt het hele decor verbouwd. Letterlijk, want de heren gaan met hamer en spijkers, boor en zaag, planken en kachelpijpen aan de zwier.

De muziek van Wiebe Gotink is leuk en klinkt in korte, afwisselende fragmenten, de heren bespelen bovendien zelf trompet en gitaar. Als Casanovas buiten een bevroren vogeltje vindt, brengt hij het liefdevol naar binnen en zingt hij een hartverscheurend flamencolied.

Een hele reeks creatieve vondsten passeert de revue, aaneengeregen tot een associatieve maar goed te volgen lijn. Het tempo van de voorstelling is prima, dolle en snelle actie wisselt af met weloverwogen rust. Kan de uitvoering van de dans wellicht nog wat aan articulatie en synchroniciteit winnen, de acrobatische slapstickduetten zijn heerlijk onderkoeld en helemaal ok. De scène waarin de buurmannen deegballetjes voor koekjes in de rondte laten rollen is ongeëvenaard subliem.

De kids kunnen lachen en vrezen en opgelucht ademhalen. Een vol uur denken en voelen ze zichtbaar met de mannen mee. Als de muziek opgewekt is, staan ze op om het ritme mee te klappen. Als de beweging mooi is, gaan hun armen mee. En als de ijsbeer gromt, grommen ze vol passie met hem mee.

Foto: Leo van Velzen