Het was groot nieuws: de Nederlandse schrijver Jelle Kuiper mag voor tien nieuwe afleveringen van de immens populaire Tsjechische stop-motion televisieserie Buurman & Buurman het script aanleveren. Hij bracht de ijverig klussende buurmannen met veel succes naar de Nederlandse theaters en dat gaf de makers genoeg vertrouwen om Kuiper deze klus toe te vertrouwen. Tegelijkertijd reist de nieuwe Buurman & Buurman-voorstelling met maar liefst 180 voorstellingen door het land. Nog meer dan voorheen, draait alles om slapstick.

Het bijzondere van beide buurmannen is dat in tegenstelling tot Laurel & Hardy, of hun cartoonevenknie Tom & Jerry, er geen duidelijke rolverdeling binnen het duo is. Ze zijn allebei even handig en onhandig, komen allebei met de gekste vondsten die natuurlijk stuk voor stuk op kleine of grotere rampen uitdraaien en hebben, zoals schrijver en producent Jelle Kuiper terecht opmerkte, nooit ruzie, zelfs al stort het hele huis in.

Dat laatste gebeurt in Buurman & Buurman worden beroemd letterlijk, wanneer op vernuftige wijze de hele voorgevel van hun beider huizen naar voren valt, op miraculeuze wijze de kom met daarin de goudvis missend. Een klassieke slapstickscène die ook in het theater goed werkt. Het gezeul met de piano is eveneens een duidelijke knipoog naar een van de bekendste films van Laurel & Hardy: The Music Box. Een andere klassieke scène met een eerst huilende ‘dunne’, even later gevolgd door een huilende ‘dikke’, is al even slim in de voorstelling verwerkt, hier wanneer de buurmannen naar een film kijken. De een is meteen gegrepen door de film, terwijl de ander aanvankelijk vooral rept van beeld- en geluidskwaliteit van de nieuwe televisie.

Maar waar Laurel & Hardy de slapstick naar een hoger niveau wisten te tillen door de dynamiek tussen beide spelers, is daar bij de buurmannen geen sprake van. De hele voorstelling moet het dus louter van de slapstick en de niet echt memorabele liedjes met teksten van Ivo de Wijs hebben. De slapstick is bovendien niet van het af en toe razende tempo van de televisieserie, waardoor je al van verre ziet aankomen wat er nu weer mis zal gaan.

Tegelijkertijd is dat de kracht van de voorstelling, die niets anders pretendeert dan kinderen vanaf drie jaar een uur lang te vermaken. De knipogen die door Kuiper voor de ouders erin verwerkt zijn – een verwijzing naar Omroep Max, het laten horen van het radiocommentaar van Jack van Gelder als Dennis Bergkamp scoort tegen Argentinië, de verwijzing naar Hans Klok in de goochelact – resulteren echter in belegen grappen en voegen niets toe.

Iwan Dam en Casper Gimbrère spelen de buurmannen met verve, met veel klimmen en klauteren, zagen, breken en plannen bedenken om beroemd te worden. Het resulteert in een vrolijke en bovenal veilige voorstelling die het publiek geen seconde uitdaagt, maar kinderen en de volwassen slapstickliefhebber een uur vermaakt. Niets meer, niets minder. Hopelijk is Kuiper in zijn scripts voor de televisieserie wel avontuurlijker.

Foto: Leo van Velzen