Bruers: ‘Nol is gezapig geworden nu hij kleinkinderen heeft.’ ‘Nee, dat is gezellig’, zegt Havens. Bruers haalt uit, van Karin Breurs en Nol Havens, balanceert op dat dunne lijntje tussen gezapig en gezellig, en valt op de première overtuigend richting gezelligheid. Maar Bruers doet ook wel degelijk wat ze belooft: ze haalt flink uit.

De voorstelling voelt als een soort vrolijk raadsel. Hoewel ze veel praat, geeft Karin Bruers zelden toelichting op wat ze vertelt. Ze verstoort haar verhaal met verrassende grapjes, die je uit het niets om de oren vliegen. Tussen de grapjes door vertelt ze een serieuzer verhaal. Ze zit tegenwoordig bij de psychiater. Ze is ongelukkig met de wereld, haar moeder is overleden en ze vindt een man op visite maar vies. Mannen zijn goed voor seks en daarna wil ze er graag weer vanaf. Of dit allemaal redenen zijn voor haar om naar de psychiater te gaan houdt ze in het midden.

De mannen waar Bruers naar uithaalt klinken ronduit angstaanjagend voor een alleenstaande moeder met twee dochters. Ze vindt het duidelijk onrechtvaardig dat vrouwen geld kunnen verdienen met seks. Daarom besteedt ze een hoop tijd aan haar verontwaardiging over de wethouder van het CDA die ze porno zag kijken in het vliegtuig. Aan Alex Roeka, die haar verzocht eens een bezoek aan het bordeel te brengen. Aan haar bezoek daaraan en wat ze daar zag. Uiteindelijk is haar probleem ook het liegen en het overspel dat via het bordeel plaatsvindt. Ze roept op tot het bezoeken van ikbenonbetaalbaar.nl, een online petitie om prostituée-bezoek strafbaar te stellen.

Als tegenwicht voor haar chaotische activisme heeft Bruers de hulp ingeschakeld van Nol Havens, bekend van VOF de Kunst. Ze legt uit dat als ze te boos wordt, Havens met haar komt dansen. Dan kan ze weer lachen. Een uitstekende relativerende ingreep. Hij zit glimlachend naar haar te luisteren op het podium en laat zich over het algemeen sturen door Bruers. Maar hij laat ook zien dat niet alle mannen zo zijn als Bruers ze neerzet. Haalt ze uit naar mannen die vrouwen zien als enkel een paar borsten en billen, dan zingt hij ‘Oude liefde roest niet’ of het liefdevolle ‘Van Mij (hoef jij alleen maar te houden)’. Hij doet zelfs een kleine striptease voor Bruers. De rollen zijn dus ook weleens omgedraaid.

Het is niet allemaal sterk materiaal. Het voorstelrondje met herinneringen aan Tilburg, nostalgie en meezingers van VOF de Kunst is lang. De uiteenzetting over klaarkomen niet overtuigend. Soms is ze onverstaanbaar, of gaat een gedachtesprong net te ver. Als ze haar oprechte verdriet over haar overleden moeder een plekje probeert te geven op het podium, voelt het ongemakkelijk en therapeutisch. De voorstelling eindigt abrupt met een twijfelachtige les. Maar al deze elementen zijn een bijproduct van Bruers’ charme. Haar kracht zit vooral in haar smakelijke vertelkunst, die bijvoorbeeld de aftakeling van haar moeder met Alzheimer een tragikomische draai geeft.

Want ze zijn ontzettend charmant met zijn tweeën. Ze lijken alles speciaal voor vanavond spontaan bij elkaar te improviseren. De zaal is hun huiskamer. Het lijkt er in elk geval op, want de zaal zit vol oude Tilburgse bekenden. Een Brabants feestje, met gevatte verhalen over het plagen van mensen boven de rivieren, met name Amsterdammers. Bruers is in haar element op de première en dikke vrienden met de zaal. Bruers haalt uit speelt ook voornamelijk in Brabant, de thuisbasis. Dit maakt nieuwsgierig naar de show in De Kleine Komedie. Bruers laat in Tilburg zien wat ze in huis heeft, en dat schept vertrouwen.

Foto: The Art Company