Het was een aantal jaren geleden best een leuke kennismaking met Yvonne van den Eerenbeemt tijdens de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Energiek, grappig, een originele inval…, genoeg om nieuwsgierig te blijven. Na haar debuut Sirene is er nu Bronst en deze nadere kennismaking is een bittere teleurstelling.

Vrouwtjes en mannetjes, imponeren, verleiden en afstoten. Vanaf de oertijd tot nu. Daaromheen heeft Van den Eerenbeemt haar programma opgebouwd. De natuur biedt talrijke voorbeelden van bronstige gedragingen van mannetjes die een vrouwtje het hof willen maken en vrouwtjes die nogal kieskeurig de partner kiezen die voor haar nakomelingen moet zorgen. Neem de paradijsvogel die Van den Eerenbeemt ten tonele voert. Het vrouwtje kijkt na diens paringsdans nogal minzaam, maar dat kan evengoed komen omdat Van den Eerenbeemts hysterische versie solliciteert naar een genadeschot.  Paradijsvogels zijn een uitstervende soort, maar tóch.

Als je als 37-jarige bent verlaten, moet je alle registers opentrekken om weer ‘aan de bak’ te komen. Aan de man dus. Dat is een thema waarmee een cabaretier anno 2019 werkelijk geen enkel paadje meer kan inslaan dat al niet volkomen kapot getrapt is. Van den Eerenbeemt deed het toch en probeert de dierlijke driften op de mens te projecteren. Dus dat biedt hoop op nieuwe vergezichten.

Maar het enige vergezicht dat ze biedt is aan haar gynaecoloog, met haar benen wijd, bronstig fantaserend. Want hij lijkt op – nee maar! – George Clooney. Ze doet een gesproken contactadvertentie voor de mannen in de zaal, doet mee aan Heel Holland Bakt om met kookkunsten te kunnen imponeren ze heeft een blind date. Met cavia op het menu. Het pijnlijke is dat je aan dit soort scènes weer eens ziet dat er een groot verschil zit tussen lollig doen en leuk zijn.

Nagenoeg alles in Bronst gaat in de overdrive. Met maniertjes en geluidjes, gebaartjes, gekke bekken, typetjes, schreeuwen en chaos. Daar haalt ze nog wel de lach mee op, niet met goede grappen en leuke verhalen. Een aantal onderdelen, zoals een bedroevende publieksparticipatie op toneel, rekt ze tergend lang uit. Zelden is het kort en bondig en to the point, nergens neemt ze even gas terug, behalve in een paar aardige liedjes, waarbij ze wordt begeleid door gitarist Peer Thielen.

Van den Eerenbeemt zal zich bij het schrijven van Bronst heus hebben afgevraagd wat ze ons wil vertellen en waarom we het allemaal zouden willen weten. Maar veel meer dan een op hol geslagen paradijsvogel heeft ze niet te bieden.

Foto: Bullet ray