‘Wij serveren koffie etcetera.’ In koor – en beiden met een op het gezicht vastgetimmerde glimlach – dreunen de barista’s de menukaart nog eens op, voor de zoveelste keer op hun zoveelste dag in deze zoveelste koffietent. Loerende mannenblikken en onbeschofte opmerkingen incasseren ze gelaten, maar vanbinnen woeden stormen.

Een oproep voor een auditie van een (off-, off-, off-)Broadway productie doet een vuurtje opflakkeren, en even geven ze hun eigen dromen ruim baan. Achter hun schorten schitteren ze in showbizzkostuum, en dan blijken de tafeltjes waaraan normaal gesproken veel te dure flat whites met havermelk worden gedronken, ineens podia waarop grote dromen en emoties bezongen worden. Met behulp van songs uit bestaande musicals zoals Follies en Cabaret, zingt het tweetal zichzelf sterk. En pas dan maar op, opdringerige mannen, want jullie zijn niet veilig voor de kracht die er in deze vrouwen huist.

Broadway Baby van muziektheatercollectief Oopsie Daisy, te zien tijdens het Café Theater Festival in Utrecht, is een humoristisch kleinood waarin populaire Broadway-musicals niet alleen gepresenteerd worden als welkom en noodzakelijk escapisme om de dagelijkse sleur het hoofd te bieden, maar ook als emanciperende motor: een vehikel om geen genoegen te nemen met het verhaal waarin je jezelf hooguit als bijrol terugvindt en af te rekenen met de dwingende blik van mannen die vrouwen al te graag als dienstbare serveerster zien, en niets meer dan dat.

Performers Paulien Foest en Andrea Vass laten in deze half uur durende cafévoorstelling een mooie transformatie zien: ze schieten voortdurend heen en weer van zichzelf volledig wegcijferende serveersters tot artiesten die vurig de spotlights opeisen. In regie van Sasha Kurensky, die samen met Vass de tekst schreef, levert dat innemend en op momenten verrassend muziektheater op. Al legt de nuance (zowel in spel als tekst) het daarbij categorisch af tegen het grote gebaar: er zit nog een flinke zweem tragiek in deze personages vervat, die tussen al het fijne theatraal geweld meer kan worden uitgediept.

Waarschijnlijk belanden deze vrouwen niet op Broadway, waarschijnlijk doen ze niet eens auditie, maar ze geven hun dromen en verlangens eventjes de volle ruimte en reken maar dat niemand nog hetzelfde naar ze kijkt. En wie weet wat er allemaal nog voor ze in het verschiet ligt. ‘Someday maybe, if I stick it long enough…’

Foto: Maarten de Leeuw