Als afsluiting van haar twee jaar durende residentie bij ICK Amsterdam maakte Andrea Bozic de voorstelling Lithium met vijf dansers van het ensemble. De titel verwijst naar de bouwstof van een sterke batterij maar ook naar een ingrediënt van een medicijn dat extreme stemmingswisselingen van een bipolaire aandoening kan afvlakken. Bozic kijkt in de voorstelling hoe energie, gemoedstoestand en maatschappij met elkaar kunnen interfereren. Daarvoor voert zij de toeschouwer langs drie emotionele landschappen: Melancholia en Mania, en Melanchomania, een samentreksel van de twee bestaande tegenpolen.

In Melancholia doorlopen de dansers in stilte een sequentie van eenvoudige bewegingen. Na verloop van tijd wordt met wit tape een lijn diagonaal over het speelvlak getrokken. Er volgt een verdere verdeling van vlakken die weerspiegeld wordt op het achterdoek en de perceptie van afstand en nabijheid tussen de dansers benadrukt. Zichtbaar wordt wat mentale barrières met je kunnen doen, hoe je nabij kunt zijn maar toch langs elkaar kunt leven.

De sfeer in Melanchomania is onheilspellend en nerveus. Bewegingen worden sneller. Op het achterdoek een web van lijnen waarin beelden van de gefilmde dansers worden geprojecteerd. De tot aan de einder herhaalde weergave hiervan creëert een tunnel waar de toeschouwer ingetrokken wordt en die zijn perspectief laat schuiven of kantelen, een duizelingwekkende ervaring.

Mania toont krachtige en ritmische bewegingen. Dansers slaan handen op huid en borstkas, stampvoeten en klappen en raken steeds meer opgezweept tot met een overmoedige kreet de armen worden gespreid als in een showballet. Maar met het applaus van het publiek komt ook de onweerstaanbare behoefte om toch nog door te gaan.

De dansers van ICK Amsterdam weten ook met de veelal eenvoudige bewegingen in Lithium te overtuigen. Zij maken de invloed van schommelingen in gemoedstoestand, energiepeil, balans en mobiliteit zichtbaar en tonen wat dit voor de onderlinge verhoudingen betekent. Net als in eerdere samenwerkingen van Bozic met beeldend kunstenaar Julia Wilms en componist Robert Pravda blijkt hoe goed zij de kunst verstaan om video een evenwichtige relatie aan te laten gaan met live performance. Dan is Lithium op zijn sterkt. Op andere momenten blijft de voorstelling verder van je af staan.