Rotterdamse Carrie, kent u haar nog? Dus niet Carrie Slee of Carry Tefsen. Die rooie Carrie is helemaal vanuit 010 naar Terschelling gefietst om actie te voeren voor het behoud van De Boskat, het enige bordeel van Terschelling, in Hoorn. Open sinds 1898 en nog steeds in handen van dezelfde familie, maar nu wordt het bedreigd. Er komt namelijk een nieuw ‘eroscentrum’ in de voormalige burgemeesterswoning in West. En twee hoerenkasten op een eiland is een beetje veel.

We kenden al De Meeuw van Tsjechov, maar sinds kort ook de meeuw van Carrie, gezegend met de stem van Martin van Waardenberg en meegekomen uit Rotterdam voor het ‘niet lullen maar poetsen’-commentaar. Van hem had het niet gehoeven, deze reis. Maar voor prostitutie gaat Carrie op de barricaden. Of het nou de lokale Keileweg betreft of deze eilandkwestie, ze blijft pleitbezorgster voor het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen (‘Baas in eigen muts’).

Als publiek hebben we aan haar oproep op Facebook gehoor gegeven en zijn we massaal naar Terschelling afgereisd. Een nieuwsfragment met Philip Freriks toont dat dat niet onopgemerkt is gebleven. We zwaaien met onze vlaggetjes en scanderen: ‘Red de Boskat!’

De Boskat heet naar de madam. Ze heet eigenlijk Trijn, net als oma die de zaak in 1898 begon. Alleen is deze Trijn (Marline Williams) half import, het product van een wild reggae-weekend in Brixton, en daarmee de eerste zwarte vrouw op het eiland. Dat viel niet altijd mee. Maar de humor heeft haar er altijd doorheen geholpen. Ook nu, in deze crisis (‘eigenlijk zit ik in de vleesverwerkende industrie’).

Ze heeft twee mannen in haar leven, nou ja: twee vaste dan. De rest komt en gaat. Die twee zijn de Dichter (Mark Lotterman), een voormalig zeeman en haar zoon Joch (Railyson Martina). Die verschoont de handdoeken in het bordeel met een gezicht op onweer. Op basis van Frank Boeijens ‘Ga die wereld uit’ rapt hij overtuigend zijn woede. (‘Kijk in de spiegel en zie wat ik zie, een prachtvrouw met een gebroken ziel.’)

De dichter voelt het net zo, maar hij kiest voor meer bluesy liedjes waar veel minder kracht van uitgaat. Veel meer munitie dan de liedteksten en wat bozige gebaren heeft regisseur Fred Delfgaauw deze twee ook niet in handen gegeven. En om Trijn te overtuigen heb je zwaarder geschut nodig. Ze hangt aan het romantisch beeld van het leven als madam. Carrie nuanceert dat door ongepolijste schetsen van die andere kant van het vak, maar haar uitweiding over de dode prostituees aan de Keileweg is veel te lang en haalt de vaart eruit.

Trijn denkt in elk geval niet aan stoppen ‘op haar hoogtepunt’. Helemaal niet als een newsflash ons meldt dat onze actiebereidheid genoeg is geweest om de plannen in West te wijzigen. De Boskat is gered. De Meeuw vliegt via 020 (‘om ’t effe onder te schijten’) terug naar de Euromast. Hij vond het ‘een kutstuk’. Chagrijnig beest. Wij zagen een sympathieke voorstelling.

Foto: Mieke Kreunen.