Stel, je maakt een locatievoorstelling waarin je de geest van onze op hol geslagen mensheid tot inkeer probeert te roepen. En je situeert die op een begraafplaats. Best een gewaagd idee. Maar tijdens festival Karavaan pakt dit plan sterk uit, te meer daar de idyllische Natuurbegraafplaats in Koedijk – de eerste van Noord-Holland – ook nog Geestmerloo heet. What’s in a name. (meer…)
Dat is voor schut. Klasgenootjes schitteren in de schoolmusical en zelf sta je achter op het podium. Zwijgzaam, als boom. Dat is een traumatische ervaring die je de rest van je leven blijft achtervolgen. In ieder geval in de ogen van Anneloes van den Adel en Imke van den Hurk van het jonge Brabantse gezelschap Snoekbaars.
In de korte, muzikale voorstelling Boom III nemen ze het op voor iedereen die vaak aan de zijkant staat of letterlijk als zielloos decorstuk op het podium is neergezet. Als een brievenbus, grafzerk of het allertriests: als boom. Die trieste boom staat werkelijk op het podium, linksachter, al duurt het even voordat dat beeld zich openbaart. In de hoek hangt een doek met gedrapeerde uitvloeisels die over de theatervloer kronkelen. Door het juiste licht erop te zetten, wordt dat doek plots een boom. Uit de stam steken handen en armen en er is een knoest waar de contouren van een gezicht in passen.
Anneloes van den Adel en Imke van den Hurk hebben een mooi, sterk en herkenbaar thema in handen. De twee combineren tekst, film, muziek, zang, rap, humor en satire, maar het stuk is te vluchtig, gehaast en nauwelijks uitgediept.
Deze voorstelling komt vooral binnen bij een uitgewerkte dialoog tussen een boze moeder en een docente. De twee actrices wisselen gemakkelijk van personage, stappen in meerdere rollen. De moeder komt verhaal halen omdat haar elfjarige dochter Liselotte in de musical van groep 8 als boom op de vloer staat: ‘Ik heb een huilend kind thuis’.
De docente verdedigt zich door te beweren dat de boom die Liselotte speelt toch echt een dramatische betekenis heeft en dat boom 3 zeer belangrijk is, want met alleen boom 1 en boom 2 zou er geen bos zijn. De moeder stort ter aarde. Zelf staat ze ook altijd aan de kant, het hoge woord is eruit. Bij de vossenjacht op school mag ze de tijd bijhouden, nooit is ze gevraagd voor een rol. Deze scène raakt, juist omdat de spelers er de tijd voor nemen.
Nog voordat het publiek de theaterzaal ingaat, krijgt het een waarschuwing. De actrices, afgestudeerd bij Fontys Academy of Arts in Tilburg, hebben een traject doorlopen bij Plan Brabant en het Eindhovense Parktheater. Daar zijn ze op zoek gegaan naar zichzelf, naar wie ze zijn als makers. Het leidde tot een crisis en de voorstelling is daar de afspiegeling van. Het publiek krijgt het onderzoeksresultaat te zien. Na die mededeling gaan de deuren open.
Zo’n introductie zou een geweldige vondst kunnen zijn. De verwachtingen vooraf temperen om daarna de toeschouwers volledig weg te blazen, maar dat gebeurt niet. Boom III is een verzameling leuke ideeën die nog op hun plek moeten vallen.
Ook tijdens de voorstelling zijn er disclaimers, al begint het stuk nog veelbelovend. Vanuit de stam klinken stemmen. Het is een wervende reclamespot voor Boom III, een jong bedrijf dat zich ontfermt over mensen die aan de zijlijn staan. ‘Ben trots. Wij bieden de oplossing voor jouw onzichtbaarheid. Ook als je er niet zou zijn en niemand je zou missen.’
De moeder van Liselotte heeft zich gemeld als klant bij het bedrijf, een man die Hank heet, maar door zijn collega’s al vijfentwintig jaar Jack wordt genoemd ook. Veruit de lastigste nieuwe klant is een theatergezelschap dat in première gaat, maar de voorstelling liever als try-out verkoopt. Die disclaimer dus. Het is satire, maar het zou evengoed goed waar kunnen zijn. De openingsscène herhaalt zich drie keer, steeds met een ander accent, gaandeweg klinkt vertrouwen en zelfbewustzijn door.
De twee spelers kunnen zich aanvankelijk verschuilen in de stam, met alleen de armen en het gelaat zichtbaar, maar uiteindelijk rennen ze de vloer op. Met een drumcomputer en met een aardige rap. Dan blijkt dat de twee prima acteren en zingen, stevig in hun schoenen staan en ook leuke teksten bedenken, zoals die rap met de boodschap dat hoge bomen veel wind vangen en dat het dus helemaal niet erg is om achteraan te staan. En wat heeft Anneloes van den Adel een bijzonder expressieve mimiek. Er zijn lichtpuntjes.
Het stuk stopt abrupt, net als het lekker op gang komt, maar gelukkig is er een fraai loflied op de verscholen boom, een opsteker om mee naar huis te nemen.
Foto: Jasmijn van Arkel