Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Het Parijse Opera Ballet en performance kunstenares Marina Abramović lijkt een onverwachte combinatie op het eerste gezicht. Maar met de uitnodiging van het gezelschap aan choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui en zijn artistieke partner Damien Jalet om een nieuwe interpretatie van Ravels Boléro te vinden, kwam een unieke samenwerking tot stand. Met beide choreografen ontwikkelde Abramović het concept en tekende zij voor de scenografie.
Een grote spiegelwand, rondwarende rook over de vloer en een maskerade van de dansers. De theatrale mogelijkheden worden voluit benut, toch gaan de makers later letterlijk tot op het bot. Wit en helder steken de skeletten af tegen de lichamen gehuld in transparante nauwsluitende pakken. Met de dood wordt een herkenbaar thema geraakt. Datzelfde geldt voor de volledige overgave van de dansers die steeds verder wordt opgevoerd.
De Spaanse wortels van de Boléro zijn zichtbaar, maar gaandeweg krijgt de dans steeds meer het karakter van de trance van een derwish. De draaiende bewegingen van een danser kunnen als een steen in het water werken, er vormt zich een kring die uitwaaiert en door meerdere dansers wordt vermenigvuldigd. Via de spiegelwand die schuin achter de dansers hangt zijn deze op de vloer geprojecteerde patronen zichtbaar. Zoals de zwarte en witte pixels op een ouderwetse televisie, met soms daarin een gitzwarte poel.
De wervelwind van bewegingen, het dubbele perspectief, de veelheid en de vaart maken de choreografie soms onnavolgbaar. Pas later, wanneer de instrumenten in de muziek aanzwellen tot een steeds groter en machtiger lichaam, lijkt de structuur van de choreografie helderder te worden. De vijf paren blijven tijdens het partneren cirkelen, om elkaar en in de rondte, wat tot knappe en complexe bewegingsconstructies leidt in de doorgaande groepsdynamiek.
De Boléro is een intrigerende afsluiting van het programma van het Parijse Opera Ballet dat opent met Maurice Béjarts abstracte Vuurvogel en in het midden l’Après-midi d’une faune van Vaslav Nijinski spiegelt aan de hedendaagse Afternoon of a faun van Jerome Robbins.
Het jaarlijkse Afrovibes Festival trapte zijn twintigste seizoen af met een rijk gevuld programma in een stampvol Frascati. De voorstelling met acht dansers van de Rwandese choreograaf Wesley Ruzibiza opende de avond met verve. (meer…)
Ik had het Maurice Ravel gegund dat hij wist hoe een kunstenaar uit Zuid-Afrika zijn Bolero bijna honderd jaar na de compositie zou omarmen. Voor Gregory Maqoma is het bezwerende ritme van Ravels balletmuziek de basis voor een emotionele rite, een lied voor overleden zielen. Met dans van het Vuyani Dance Theatre, dat Maqoma in 1999 heeft opgericht, en de krachtige harmonieën van vier zangers is Cion; Requiem of Ravel’s Bolero een monument van de nieuwe artistieke kracht van het Zuid-Afrika van nu. Met dank aan William Kentridge, een van de kunstenaars die in het Holland Festival centraal staan. (meer…)
Carmen, Paquita, Bolero is het nieuwe avondvullende programma van het Nationale Ballet dat gisterenavond zijn première beleefde in het Muziektheater in Amsterdam. De drie op zichzelf staande stukken zijn gecombineerd vanwege de Spaanse elementen die elk stuk bevat. Behalve spectaculair en technisch perfect ballet biedt dit ook een interessant zicht op hoe klassieke stukken vertaald […]
