Het Holland Dance Festival haalt dans naar Nederland die hier niet eerder te zien was. Zoals de groep Bodytraffic, die haar wortels heeft in Los Angeles. Met de kwaliteit van de dansers is niks mis, maar de choreografieën kunnen bepaald interessanter.

‘Company of the future’, roept het programma van het Holland Dance Festival over Bodytraffic. Als dat zo is, dan is de eerste choreografie die het gezelschap brengt een keuze die je op het verkeerde been zet. And at midnight, the green bride floated through the village square… van Barak Marshall heeft veel weg van een stukje Anatevka in dans. De choreografie laat de opmaat tot een joods huwelijk zien, met woelige familieperikelen, traditionele man-vrouwverhoudingen en belegen acteerwerk. De manier van flirten die de vrouwen in de voorstelling praktiseren, hebben we in Nederland na De Mounties zelden meer gezien.

And at midnight… bestaat uit korte nummertjes, die bij de première in Theater aan het Spui vaak met een applaus werden beloond, dankzij de combinatie van folklore en virtuositeit. Mimische gebaren ondersteunen het verhaal.

Ook het laatste stuk van het programma, o2Joy van Richard Siegel, doet allerminst futuristisch aan. Op klassieke jazzfragmenten (denk aan de big band van Duke Ellington en pianovirtuozen als Erroll Garner) doen de acht dansers leuke dansjes met snelle en ingewikkelde bewegingen en een brede glimlach. Een danser playbackt All of me in de versie van Ella Fitzgerald van het begin tot het einde, inclusief scatten. Twee vrouwen dansen mee, de voornaamste zorg van de danser is behagen, op de voorgrond blijven en applaus krijgen. Ondeugend oubollig.

Ik geef onmiddellijk toe dat de reden waarom ik bepaald niet val voor Bodytraffic een kwestie is van persoonlijke smaak. De musicaltheaters zitten vol in Nederland, maar mij doe je er geen plezier mee. Veel van de showdans in het programma zou daarin uitstekend tot zijn recht komen, want de kwaliteit van de dansers is hoog. Ze weten precies hoe je een been moeten optillen en schrikken niet terug voor een virtuoze combinatie en flitsend voetenwerk. Toch, als het programma van deze stukken zegt dat ze ‘met elkaar het beste vertegenwoordigen van wat de internationale hedendaagse dans te bieden heeft’, lijkt mij dat het Holland Dance Festival het spoor behoorlijk bijster is.

De twee andere stukken van de avond zijn minder eenduidig. De situatie in Beyond The Edge of the Frame van Sidra Bell is niet helder. Het zou kunnen gaan om individuen die zich voorbereiden op een feest. De glitternetjes op hun voorhoofd lijken in die richting te wijzen. Waarschijnlijk gaat het ook om innerlijke beleving van individuen, die zich in beweging laten gelden. Hier komt de virtuositeit van de dansers weer goed van pas.

Victor Quijada begon in de hiphopscene van Los Angeles en is inmiddels een gewaardeerde choreograaf in de moderne danswereld van Noord Amerika. Once Again, Before You Go wordt uitgevoerd door de klassiek geschoolde dansers van Bodytraffic. Waar in Nederland hiphoppers zelf de weg naar de chique podia vinden, en hiphopchoreografen hun vaardigheden uitbreiden met moderne dans, zijn het hier geschoolde dansers die hiphopachtige bewegingen uitvoeren. Dat doen ze mooi en vloeiend, maar er is weinig over van street credibility. Wel een interessant stuk, intussen. Jammer dat dit nou net een fragment was en niet de hele choreografie.

Of het alleen komt door mijn nuchtere polderinstelling of meer in het algemeen door een cultuurverschil – heeft Amerika echt een ander idee van contemporaine dans dan West-Europa? – het was mijn avond niet, ondanks de grote vaardigheden van de dansers. Wie wel houdt van showdans, of nieuwsgierig is naar moderne dans van over de oceaan, moet vooral gaan.

Foto: Tomasz Rossa