Achterin een donkere ruimte zien we Mami Kang staan. Een klein beetje licht valt op haar lichaam. Ze maakt minimale, vloeiende bewegingen en komt langzaam naar voren gelopen. Haar bewegingen worden even hoekig en schokkend, en dan weer rustig en vloeiend. Ze gaat zitten, sluit haar ogen en het lijkt alsof ze haar brein herprogrammeert: als ze haar ogen opent, is haar blik veranderd. Ze beweegt met kwaliteit van een personage uit een videogame naar een tak die ze in de bijna lege ruimte vindt. (meer…)
Met een prachtige performance vanuit haar badkamer opende Ania Nowak gisteravond het tweedaagse online ‘festival’ BODY (UN)MUTE. Bogomir Doringer, de nieuwe associate artist van ICK Amsterdam, stelde een programma samen met lezingen, interviews, workshops en performances.
Vanuit haar badkamer – mij ontging even waar precies in Europa – kreeg To the Aching Parts! (Manifesto), oorspronkelijk gepresenteerd in Berlijn tijdens The Present Is Not Enough – Performing Queer Histories and Futures bij Hebbel am Ufer, een hele nieuwe draai. Met hele werkwoorden en zelfstandige naamwoorden, in eindeloze lijsten van drie aan drie bijeengebracht (‘Desire, disabled fat; fat, desires, abundance; wealth, abundance, progress; digest, dismorphic, desire; identity, desire, identical..’.), roept ze een wonderlijk landschap van associatief verschuivende begrippen op, waar je als toeschouwer je eigen grammaticale weg in moet vinden. Omdat de voegwoorden en persoonlijke voornaamwoorden ontbreken, is niet duidelijk op wie of wat de verschuivende lijst van nominale begrippen van toepassing is.
Soms doet Nowak aan een chantende printer denken, die met lichte, ritmische bewegingen vanuit haar heupen een landschap van begrippen bouwt, met bergen en dalen, vergezichten en dode, donkere hoeken. Haar naaktheid, aanvankelijk in badschuim gehuld, is heel anders dan de ridderkledij waarmee ze zich in Hebbel tooide. De uitdagende zachtheid van haar lijf en haar stem gaan goed samen met de onwil om hele zinnen uit te spreken, bepaalde verbanden te leggen of aan te gaan, open te laten en toch precies te zijn.
Associate artist Bogomir Doringer – geboren in Servië, gevestigd in Amsterdam waar hij de Rietveld en de filmacademie deed, nu bezig met een artistiek PHD in Wenen – heeft in zijn werk speciale aandacht voor dans in clubs en het gebruik van maskers. Hij ziet deze als hedendaagse rituelen, met een zwaar politiek-maatschappelijke lading. Het minifestival draait rond de vraag welke rol dansen en masking (met de apps in je telefoon) in tijden van afstand en online communicatie hebben.
Ik post een kort filmpje van Nowak op mijn Facebook en wordt binnen 1o minuten geband. Ik ga naar de wc tijdens de iets te snel voorgelezen, maar super interessante lezing van Kelina Gotman, Choreographic ontologies: pandemics and freedom to move, en vraag me af of ik mijn microfoon wel op mute heb gezet. Zestig mensen luisterden en keken mee op dat moment, de meesten bleven onzichtbaar. Maar sommigen klapten luid na afloop van de performance en de lezing.
Ook het gesprek van danser Edward Lloyd met Gotman over de mogelijk vernieuwende potentie van quarantaine, na jaren van overproductiviteit was interessant. Naast een andere relatie met tijd (het anders opvatten van de relatie tussen vrije tijd en werk, eigen tijd en andermans, online en offline), werd door Lloyd ook het verband aangestipt dat hij voelde tussen gebrek aan ruimte, bijvoorbeeld om te dansen, en hoe dit ook een geestelijke benauwing met zich mee kan brengen. Hij beschreef hoe hij voor het eerst weer in een studio was, wat het beeld opriep van koeien die in het voorjaar weer de wei in mogen.
Naast tijd en ruimte, basisprincipes van choreografie die nu lijken te helpen om de nieuwe maatschappelijke orde in kaart te brengen, kwam in een gesprek met Emio Greco de Pizzica aan de orde, een trans-achtige dans uit de geboortestreek van Greco, en materiaal voor Blasphemy, de nieuwe productie van ICK.
Hoewel vervolgens de studiobeelden stokten en ook het laatste optreden, Keren Rosenberg deed een fragment uit Emotional Porn – Exhibition of the Self, niet goed meer online doorkwam, was het tweeënhalf uur durende programma meer dan onderhoudend. Vermits het geschakel tussen locaties goed verloopt, is de overgang tussen verschillende soorten gesprekken, met een fijne moderator en verschillende live-performances heel levendig.
Je zou eigenlijk willen dat toeschouwers ook voortdurend met hun geluid en beeld aanwezig zijn. Nu werden vragen via de chat gesteld, en had iedereen in principe zijn geluid op mute staan. De mogelijkheid om jezelf te unmuten, bracht al enige spanning met zich mee, maar wat mij betreft draaien online festiviteiten met publiek dit om. Iedereen op unmute, en dan alleen als je naar de wc moet of de bel gaat, de knop op -un. Body (Un)Mute is zeker een vorm om verder te ontwikkelen.
Festival BODY (UN)MUTE gaat vanavond om 19.00 uur weer live.
