Ze zeggen in de hele voorstelling geen woord, de beide spelers in Blues in boxes nr. 03/12. In de nieuwe productie van De Zon Schijnt Niet In Uw TV bewegen ze in de beperkte ruimte van een container om elkaar heen. De man en de vrouw benaderen elkaar meestal voorzichtig, dan weer speels.  Soms leidt dat tot een omhelzing die blijkbaar zo beklemmend wordt gevonden dat ze daarna weer zo ver mogelijk van elkaar af gaan staan.

Tijdens dit spel van toenadering en afstand nemen horen de toeschouwers op hun koptelefoon de stem van een man. Een man met een onmiskenbaar buitenlands accent die met enige melancholie een paar momenten uit zijn leven beschrijft. Een grijze dag in Nederland, het bezoek met zijn vriendin aan zijn moeder, een vriendelijk huiselijk tafereeltje. Snapshots zijn het die samen een indruk moeten geven van zijn band met zijn vriendin en zijn familie.

Regisseur Mik van Goor heeft ervoor gekozen om in de gespeelde scènes het vertelde niet letterlijk te illustreren. Het over het algemeen ingehouden spel van Eva Kijlstra en Fabian Santarciel de la Quintana lijkt vaker een fysieke vertaling van de gevoelens van de man en de vrouw. Maar eigenlijk voegt het te weinig toe aan de tekst van Anna van der Kruis. Tussen acteurs en verteller blijft te veel ruimte. Het woordeloze spel zet een enkel accentje bij de beelden die het verhaal oproept.

Het gegeven dat ze in de nauwe container vlak voor ons spelen brengt de voorstelling niet dichterbij. De situaties die de man schetst, zijn heel herkenbaar maar dramatisch gezien niet echt spannend. Tekst en spel versterken elkaar dan ook nauwelijks. Bij het verlaten van de container wordt duidelijk dat een deel van het publiek het verhaal in de versie van de vrouw te horen kreeg. Dat zou de tegenstem kunnen zijn die in het ongeveer dertig minuten durende Blues in boxes nr. 03/12  zo ontbrak.

Foto: Monne Tuinhout