Schoenen uit. Spullen in een locker. Dan een minitentje in. Daar wacht een man in een eenvoudig jurkje. Hij leest met zachte stem een sensueel liefdesgedicht voor. Je krijgt een koptelefoon aangereikt. ‘U wordt strakjes aangeraakt. Bent u daar ok mee?’ ‘Nou ja, doe maar. Ik ben hier nou toch.’

Misschien is dat toch niet zo’n goed idee, want in de zaal staan negen ‘cocons’ opgesteld. Goed, er zijn geen kettingen of zweepjes te zien, maar het doet in eerste instantie toch enigszins denken aan een sm-ruimte of de behandelkamer van een ouderwetse psychiatrische inrichting. Ja, er wordt tijdens de ‘voorstelling’ wat geduwd, gestreeld, omhelsd en zelfs een paar kleine tikjes uitgedeeld, maar van pijn is geen sprake, want de handen zijn zacht en de gewatteerde badkuip, hangmat, zitkuil en massagetafel zijn toch vooral bedoeld om je op je gemak te stellen en comfortabel naar een ontboezeming te luisteren.

Via de koptelefoon horen we verhalen die Marte Boneschansker heeft verzameld. Zij plaatste een advertentie waarin ze mannen vroeg openhartig te vertellen over intimiteit, sensualiteit en verlangen in hun leven. Hoe ervaren zij hun man-zijn. Uit de enorme respons selecteerde ze negen zeer uiteenlopende verhalen van mannen met diverse etnische achtergrond en seksuele voorkeuren, van twintigers tot hoogbejaard. De monologen zijn goed gemonteerd en voorzien van rustgevende muziek. We luisteren via de koptelefoon naar de mannen, die niet echt lijken te blozen, zoals de titel van de voorstelling suggereert (maar misschien slaat Bloos op de luisteraar). Het voelt alsof we in een hoekje van een rustige kroeg zitten.

Een man van 62 vertelt over zijn stoere werk in de haven en zijn verlangens die daar ogenschijnlijk mee botsen. Hij draagt het liefst vrouwenkleren en krijgt aldus gekleed erecties van ‘koken, kuisen en poetsen’. De zachtaardige stem en de Vlaamse tongval van de man deden deze recensent helemaal vergeten dat hij terecht was gekomen in een wereld die totaal de zijne niet is. Zeker toen het nog een stapje verder ging, en deze reeds veertig jaar getrouwde man vertelde van zijn Bdsm-ervaringen. Na de stevige behandeling van de meesteres wordt de slaaf geknuffeld en getroost. En dat is nou precies wat de man in zijn jeugd heeft gemist. Moeder is jong gestorven en vader had losse handen.

Je wordt hebberig na zo’n verhaal, maar na een ronde van een half uurtje is het afgelopen. Je kunt natuurlijk nog een kaartje kopen voor deze voorstelling die terecht vorig jaar een van de winnaars van de BNG Bank Theaterprijs was en daarom nu op het Nederlands Theater Festival speelt. Op verzoek kun je nog een tweede verhaal toegestuurd krijgen, dat je thuis in een luie stoel of op bed kunt afluisteren. Bijvoorbeeld over de Nederlands-Egyptische trans, die als jong meisje geen jurk met kanten kraag wilde dragen en lang haar verfoeide. ‘Mijn tienerjaren in Holland was de hel.’ In zijn geboorteland Egypte komt hij tot bloei en kan hij zijn wie hij werkelijk wil zijn en geniet hij van de nacht, het fijnste deel van het etmaal. In Egypte, waar de maan belangrijker is dan de zon, spreekt men van ‘mooi als de nacht’. Dus ogen dicht als je dit verhaal beluistert.

Foto: Eerdere buiteneditie van BLOOS – de mannen, Lieke Romeijn