De zee is zijn vriend en al die vrouwen in het vakantiehuisje snappen niets van zijn problemen. Anton slentert langs de kustlijn. Hij wil alleen zijn, maar al snel duikt zijn dochter op, dan ook nog zijn exen, Esther en Fien. Drie vrouwen in dat huisje, terwijl hij gewoon even alles op een rijtje wilde zetten, lekker in z’n eentje. Een boek schrijven en even goed nadenken.

Scenarist Haye van der Heyden maakte een theaterbewerking van ‘zijn’ Bloedverwanten, de succesvolle AVROTROS-serie over het familiebedrijf De Winter Flowers. Anne van der Linden nam de regie voor haar rekening, net als bij de tv-serie. Waar de televisiekijker het wel en wee van zeker tien personages volgt, is de cast op het toneel teruggebracht tot die ene man (Derek de Lint) met zijn drie vrouwen. Dochter Iris (Saskia Temmink), Esther (Henriëtte Tol) en Fien (Tanja Jess) cirkelen om Anton heen. Allemaal willen ze iets van hem, en natuurlijk heeft hij ook eigen problemen.

Hoewel het aantal personages drastisch is teruggebracht, is de hoeveelheid persoonlijke verwikkelingen nog steeds overweldigend. Anton vertrok dus naar dat vakantiehuisje om te beginnen aan een roman (iets waar hij eerst, om de een of andere reden, nogal geheimzinnig over doet tegen zijn gasten). Het bezoek van Esther en Fien komt voort uit hun gedeelde angst dat Anton alzheimer heeft. Daarnaast wil Iris gewoon dat haar vader naar huis komt voor het bedrijf. Maar hieronder blijkt weer een scala aan geheime agenda’s en andere vraagstukken te liggen – zelfs het feminisme, de ouderenzorg en individualisering van de samenleving worden geschampt. Van der Heyden heeft deze lappendeken aan onderwerpen nogal losjes aan elkaar gestikt. Onthulling volgt op onthulling; geen enkel vraagstuk voert de boventoon.

Door deze veelheid aan verhaallijntjes komt Bloedverwanten nergens echt op stoom. De dialogen zijn scherp, Tol fleurt de voorstelling op met droogkomische steekjes onder water en Temmink geeft het stuk in enkele scènes dramatisch diepgang. Haar worsteling met Tol als bemoeizuchtige moeder is spannend en geloofwaardig. Maar genoeg is dat niet: uiteindelijk blijft Bloedverwanten een tamelijk oppervlakkige voorstelling, voortkabbelend als de zee bij dat vakantiehuisje.

Foto: Bob Bronshoff