Wat zich in eerste instantie als vrijheid aandient, blijkt uiteindelijk een verstikkende wurggreep. Eva is een jong meisje, haar ouders zijn overleden en ze worstelt met zichzelf. Op een dag komt ze Anne, een oude vriendin, tegen, die haar uitnodigt met haar mee te gaan naar haar huis. Ze woont met een groep jongeren ergens achteraf, geïsoleerd van de buitenwereld.

Bloedband van SubSub, de voormalige jongerengroep subSuburbia die onlangs verzelfstandigde van haar Almeerse moedergezelschap Suburbia, gaat over de behoefte aan geborgenheid. Eva wordt overdonderd door de vrijheid en de warmte waarmee ze wordt ontvangen, en het gevoel dat ze volledig in de groep wordt opgenomen. Maar naarmate de tijd vordert, blijkt de greep van die groep sterker te zijn dan ze dacht.

De zeventienjarige Jazzlyn Resida zet een prachtige, ingeleefde Eva neer. Haar hunkering naar liefde is invoelbaar, haar fascinatie voor deze vreemde groep volstrekt begrijpelijk. Eva laat zich dankbaar vleien en verleiden, een gretigheid die een groot gemis aan veiligheid en erkenning verraadt. Ze is geïmponeerd door de wijsheden van groepsleider Nick (Shane Pheil), de versiertrucs van Wouter (Elyas Fakher) en de schijnbaar vrolijke fladderigheid van haar jeugdvriendin Anne (Jessie Velthuis).

Maar gaandeweg begint het zo utopisch ingezette systeem barstjes te vertonen. Is iedereen er wel even vrijwillig? Is de groepsdynamiek wel zo gelijkwaardig? En tot wat is deze club in staat?

Door deze verhaallijn monteert regisseur Esther Bolte bij wijze van flash forward scènes waarin Eva aan de groep is ontsnapt, en zich bij haar zus (Sabrina van Loon) en dier man (Mher Brutyan) ophoudt. Maar ook daar laten de gebeurtenissen haar niet los. Dit levert een dynamische structuur op – zeker als de tijden deels in elkaar overlopen – maar voelt soms ook wat plichtmatig. Behalve de anekdotiek, hadden deze fragmenten inzicht kunnen geven in de gedachtengangen van Eva. Nu blijft ze volhardend in haar zwijgen – wat Resida weliswaar met een prachtige, dieptreurige verbetenheid kan – maar blijft haar personage daardoor ook op afstand.

De inzet van Bloedband is spannend en origineel, maar het resultaat is nog erg schematisch. Meer dan op de emotionele drijfveren, ligt de focus op het vertellen van de plot. Interne dilemma’s worden hooguit aangestipt. Wezenlijke inzichten levert het niet op, naar de interessantste omslagmomenten blijft het gissen. Neemt niet weg dat de voorstelling je bij vlagen vastgrijpt, en je uiteindelijk met een unheimlich gevoel opzadelt.

Foto: Claudia Kamergorodski